Kalendarz liturgiczny na sobota 19 lipca 2025 r.

PIERWSZE CZYTANIE

Wj 12, 37-42

Wyjście Izraelitów z Egiptu

Czytanie z Księgi Wyjścia

Izraelici wyruszyli z Ramses do Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, nie licząc dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto drobne i większe bydło, i olbrzymi dobytek. Z ciasta, które wynieśli z Egiptu, wypiekli przaśne placki, ponieważ się nie zakwasiło. Wypędzeni z Egiptu, nie mogąc się zatrzymać, nie zdołali przygotować nawet zapasów na drogę.

A pobyt Izraelitów w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat. I oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej.

Tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 136 (135), 1b i 23a i 24. 10a i 11a i 12. 13a i 14a i 15 (R.: por. Ps 113 [112], 2a)

Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone.
albo: Alleluja.

Chwalcie Pana, bo jest dobry. *
Pamiętał o nas w naszym poniżeniu
i uwolnił nas od wrogów, *
bo Jego łaska na wieki.

Refren.

On Egipcjanom pobił pierworodnych *
i wywiódł spośród nich Izraela.
Ręką potężną, wyciągniętym ramieniem, *
bo Jego łaska na wieki.

Refren.

Rozdzielił Morze Czerwone *
i środkiem morza przeprowadził Izraela.
Faraona z wojskiem strącił w Morze Czerwone, *
bo Jego łaska na wieki.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Por. 2 Kor 5, 19

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

W Chrystusie Bóg pojednał świat z sobą,
nam zaś przekazał słowo jednania.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 12, 14-21

Jezus cichy i pokornego serca

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić.

Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz zabronił im surowo, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:

«Oto mój Sługa, którego wybrałem;
Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie.
Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie Prawo narodom.

Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu.
Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi.
W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą».

Oto słowo Pańskie.

Z Ewangelii na dziś: „Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić. Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz zabronił im surowo, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie Prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą»” (Mt 12,14-21).

Jezus nie przestaje czynić dobra – nawet, gdy grozi Mu niebezpieczeństwo. Uzdrowienia, znaki, cuda, głoszenie… to wszystko dzieje się nie w komfortowych warunkach, ale pośród sprzeciwu i zagrożenia, wśród najpobożniejszych, ortodoksyjnych Izraelitów. Tak wypełnia się proroctwo Izajasza – Mesjasz miał przyjść nie z mieczem, ale z miłosierdziem. Ono spełniło się w Chrystusie. A jednak On nie rezygnuje. Bo miłość nie kalkuluje. Miłość działa – nie tylko „za coś”, ale też „pomimo”. I dziś Bóg wciąż uzdrawia. Także Ciebie i mnie. Kiedy wyprowadza nas z grzechu, depresji, niepewności, życiowych ciemności, kompleksów. Czasem przez modlitwę. Czasem przez drugiego człowieka. Czasem przez trudne doświadczenia. Ale to nie koniec – On zaprasza nas do współpracy, żebyśmy byli przedłużeniem Jego uzdrawiającej obecności. Nie musimy być kaznodziejami lepszymi czy gorszymi. Wystarczy, że będziemy świadkami. Wystarczy, że Ewangelia stanie się codziennością: w słuchaniu, w autentycznym szacunku i trosce, w pomocy, w podzieleniu się kanapką, w daniu drugiemu przestrzeni i serca.

Marcin Wrzos OMI