20 lat Kościoła Pokoju na liście UNESCO

Z okazji 20. rocznicy wpisania świdnickiego Kościoła Pokoju – największej drewnianej barokowej świątyni w Europie – na prestiżową listę światowego dziedzictwa, zorganizowano konferencję „Drewno nie może czekać!”, połączoną z recitalem organowym.

Decyzję o wpisaniu Kościołów Pokoju w Świdnicy oraz Jaworze na listę najbardziej wyjątkowych obiektów na świecie podjęto 13 grudnia 2001 roku w Helsinkach.

– Cieszę się, że wśród nas są tak znakomite osobistości, które są na scenie i za chwilę będą podejmowały temat patrzenia na Kościół Pokoju z różnej perspektywy – tej osobistej i zawodowej – wprowadzał w zagadnienie luterański biskup Waldemar Pytel.

Przed rozpoczęciem konferencji głos zabrała również Beata Moskal-Słaniewska, prezydent miasta przemawiając bez mikrofonu, by zebranym zaprezentować niezwykłą akustykę tego miejsca. – Do doskonale pamiętam czas, kiedy ogłoszono decyzję o wpisaniu Kościoła Pokoju na listę zabytków, które są unikatowym skarbem kultury światowej. Było to dla nas wszystkich ze średniego miasta gdzieś w Polsce ogromne wyróżnienie i wyzwanie – wspominała prezydent miasta.

>>> Bp Wiesław Śmigiel: kard. Wyszyński wskazywał, że można i należy być świętym w małżeństwie i w rodzinie

Stan zabytku sprzed 2001 r. i szereg procedur wymaganych do wpisania na listę światowego dziedzictwa UNESCO przypomniała Ewa Nekanda-Trepka. – Jeżeli sobie uświadomimy, że na całym świecie nie ma drugiego takiego miejsca jak to, wówczas wiemy jak wiele starań trzeba było poczynić, by udowodnić ten jego charakter. To miejsce nie wyglądało wówczas tak, jak teraz. Tak naprawdę było w jakieś mierze zagrożone, bo zabrakło codziennej dbałości – zauważyła.

Uroczysta konferencję zakończył recital organowy w wykonaniu dr. Macieja Batora, miejscowego kantora. W ramach jubileusz zaplanowano również na 12 września koncert światowej sławy pianisty Rafała Blechacza.

Kościół Pokoju w Świdnicy, największy drewniany kościół w Europie, należy do świdnickiej parafii Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Świątynię wzniesiono w 1657 r., do jej budowy wykorzystano wyłącznie drewno.

We wnętrzu można podziwiać ołtarz z 1752 r. i barokową ambonę zdobioną scenami biblijnymi oraz alegoriami wiary, nadziei i miłości, jak również stropy ozdobione malowidłami ukazującymi sceny z Apokalipsy św. Jana. Na plebani przechowywane są stare druki, rękopisy i księgi pochodzące nawet z XVII w.

Cmentarz parafialny, na którym znajdują się zabytkowe nagrobki i epitafia, otacza XVII-wieczny mur.

Zobacz także