fot. Robert Woźniak
Apel do duchownych panów [KOMENTARZ]
Trzynaście „kazań” podczas jednej mszy św. Taki rekord odnotowała s. Małgorzata Borkowska OSB, autorka książek i znawczyni życia zakonnego w Polsce. W jednej ze swoich książek dzieli się także innymi anomaliami, z którymi spotkała się jako benedyktynka.
Czy siostrom zakonnym trzeba przypominać, skąd się biorą dzieci i podkreślać im, jak wielkim złem jest aborcja? Zdaniem wielu kaznodziejów widocznie trzeba, bo – jak pisze s. Małgorzata Borkowska OSB w „Oślicy Balaama” – wiele razy słyszała traktujące na ten temat kazania we własnym klasztorze. O czym słyszała rzadziej? O Bogu. Może dlatego, że o Nim trudniej się mówi? Jak pisze benedyktynka, niektórzy kaznodzieje wprost przyznawali, że nie przygotowywali się przed głoszeniem homilii dla sióstr. Jej wieloletnie doświadczenia i przemyślenia podane z poczuciem humoru i lekkością są naprawdę świetną lekturą. Wróciłem do tej książki po kilku latach. I z kilkoma fragmentami „Oślicy Balaama” chciałbym się podzielić i przyłączyć do „apelu do duchownych panów”.
>>> Małgorzata Borkowska OSB: Klasztor nie jest śmietnikiem [MISYJNE DROGI]
Ksiądz w cywilu
Siostra Małgorzata Borkowska OSB jest wnikliwą obserwatorką i celnie krytykuje cechy, które u duchownych rzeczywiście mogą dawać się we znaki.
„Kiedy przez długie lata oprowadzałam wycieczki po naszym kościele i skarbcu, księży przychodzących w cywilu rozpoznawałyśmy bezbłędnie po tym, że zadawali wprawdzie pytania, ale odpowiedzi nie słuchali; albo zaczynali od razu mówić o czymś innym, albo odpowiadali sobie głośno sami. Po prostu nie mieściło im się w głowie, żeby zakonnica mogła coś takiego wiedzieć, czego oni nie wiedzą. Natomiast zakładali bez zmrużenia oka, że wiedzy, której oni nam udzielają, znikąd dotąd mieć nie mogłyśmy” – pisze benedyktynka.
Dziwactwa liturgiczne
Rozdział, w którym najbardziej odnajduję również swoje własne refleksje, dotyczy nadużyć liturgicznych. Siostra Borkowska wylicza w nim wiele przywar i trudnych do zrozumienia zachowań celebransów.
„Niemal każdy ksiądz, przynajmniej od czasu reformy soborowej, rozwija jakieś własne dziwactwa liturgiczne; głównie wtedy, kiedy mu już przeszła pierwsza, uczuciowa pobożność, a nie wiedząc, że to jest zjawisko prawidłowe i że musi je znieść, żeby przejść na głębszy poziom, taki biedak stara się łapać tego uciekającego ptaka za ogon przez wymyślanie własnych gestów i słów, które mają rzekomo przywrócić mu świeżość przeżycia. Bo inaczej będzie „rutyna”. Jedyny skutek jest taki, że mu się utrwala rutyna dziwactw, i to już na zawsze. A wierni muszą to znosić. Co wyczyniają celebransi, którzy przyjeżdżają do zakonnic, to trzeba widzieć, żeby uwierzyć; może zresztą wcześniej trenują to samo w różnych zamkniętych grupach modlitewnych” – czytamy.
Trzynaście kazań
Biorąc pod uwagę to, jak czasem duchowni na siłę próbują urozmaicić mszę świętą, tym bardziej ogromnym wytchnieniem jest prostota w liturgii. Prostota, która jest wręcz fizyczną ulgą, bo nasze oczy i uszy nie muszą odnotowywać kolejnych dziwactw kaleczących przyjętą przez Kościół formę kultu.
„Otóż trudno mi wyrazić, jaką ulgą jest dla mnie właśnie msza św. bez: bez tych wszystkich dodatków i improwizacji, bez długiego wstępu, w którym celebrans opowiada wiernym, co im odczyta za chwilę – chyba po to, żeby przez Kyrie i Gloria przepłynęli, myśląc o czym innym; msza św., w której prostota i piękno liturgii nie giną pod tym wszystkim, co celebrans ma do powiedzenia. Zdawałoby się czasem, że ambitni celebransi prześcigają się, kto znajdzie więcej szparek, w które można by wetknąć dodatkowe kazanie: w osobne długie pouczenie rozwijają każde wezwanie modlitwy wiernych, a poza tym i policzyć trudno, ile kazań potrafią włączyć w jedną liturgię: sześć, osiem? U nas rekord był: trzynaście” – podaje siostra Małgorzata Borkowska OSB.
Niewielka książeczka zawiera olbrzymią dawkę humoru, doświadczenia życia zakonnego i wiedzy teologicznej. Warto po nią sięgnąć. Zwłaszcza, jeśli jest się… „duchownym panem”.
***
Małgorzata Borkowska OSB jest mniszką benedyktyńską, znawczynią historii życia zakonnego w Polsce, autorką wielu książek historycznych, tłumaczką, doktorem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Wybrane dla Ciebie
Jaka naprawdę powinna być modlitwa? Wyjaśnia s. Borkowska OSB 
Rozkładanie rąk podczas modlitwy „Ojcze nasz”. Czy wierni powinni wykonywać taki gest w czasie mszy świętej? Czytałeś? Wesprzyj nas!
Działamy także dzięki Waszej pomocy. Wesprzyj działalność ewangelizacyjną naszej redakcji!
| Zobacz także |
| Wasze komentarze |
Wiadomości
Wideo
Modlitwy
Sklep
Kalendarz liturgiczny