Beatyfikacja sł. Bożej Hanny Chrzanowskiej

Jak podkreśla delegat arcybiskupa krakowskiego ds. kanonizacyjnych archidiecezji krakowskiej ks. dr Andrzej Scąber, Chrzanowscy „w domu rodzinnym Chrzanowskiej na pierwszym miejscu zawsze stał człowiek, jego godność i potrzeby. Rodzice wpajali dzieciom uniwersalne wartości humanistyczne. Obok stał Pan Bóg”. Tradycją tego domu było zaangażowanie w dzieła pomocy człowiekowi i działalność dobroczynna. „U Hanny, wskutek doświadczeń osobistych, nastąpiło przewartościowanie: Bóg stanął w centrum, na pierwszym miejscu, od Boga prowadziła droga ku człowiekowi” – dodaje ks. Scąber.

Doświadczenia wojenne

Przełomem w życiu młodej Chrzanowskiej okazała się najpierw pierwsza wojna światowa. Zetknęła się wówczas z ogromem ludzkiej nędzy i cierpienia, głodem, chorobami, które dziesiątkowały żołnierzy, z brakiem lekarzy, środków opatrunkowych i lekarstw. Nie można było sobie z tym poradzić. Realizm konkretnego cierpienia i potrzeba zaradzenia biedzie ludzkiej przewartościowały myślenie Hanny. Druga wojna światowa dopełniła tego w sposób dla niej drastyczny, gdy zabrała Hannie najbliższe osoby: najpierw ojca w obozie koncentracyjnym, potem brata w Katyniu.

Szkoła pielęgniarska

Chrzanowska terminowała u innej służebnicy Bożej – Magdaleny Epstein, która później została dominikanką klauzurową. Pierwszy kontakt z pielęgniarkami miała w założonej przez nią szkole. To właśnie Magdalena Epstein, w latach dwudziestych ubiegłego wieku otrzymała od Fundacji Rockefellera finansowe wsparcie w wysokości 25 tys. dolarów. Całą tę kwotę przeznaczyła na powstanie Wydziału Pielęgniarstwa przy Wydziale Lekarskim UJ i została jego pierwszą dyrektorką. Nigdy nie założyła rodziny i ostatecznie zamknęła się za murami zakonu kontemplacyjnego. „Chrzanowska nie poszła tak daleko, ale została do końca w życiu świeckim i tu oddawała się miłości nie kontemplacyjnej, ale czynnej” – zwraca uwagę ks. Scąber.

Ora et labora

Służebnica Boża była oblatką benedyktyńską. To pewne, choć nie ma dokumentu, który by to potwierdzał, bo spis oblatów nie był w tamtych latach prowadzony ze względów bezpieczeństwa. „Ora et labora” jest kolejnym rysem duchowości Chrzanowskiej. Z domu wyniosła umiłowanie pracy, dokładność, kulturę umysłu. „Ona codziennie szła do skrajnych wypadków nędzy fizycznej i duchowej człowieka. Bez modlitwy i bliskiego kontaktu z Panem Bogiem, fizycznie nie dałaby rady” – podkreśla kapłan. Modlitwa u karmelitanek, Eucharystia, częste dni skupienia i rekolekcje dawały jej siły do codziennego heroizmu w służbie potrzebującym.

Opieka dwóch świętych mężów

Człowiekiem, który podlewał ziarno duchowe, które w niej wzrastało i wydało owoc w postaci pielęgniarstwa domowego był arcybiskup Karol Wojtyła. Stał przy niej prawie od samego początku. Miał tu zresztą wsparcie w osobie proboszcza parafii mariackiej ks. infułata Ferdynanda Machaya. Modlitwa pielęgniarki wydawała owoce, gdy Hanna szła do chorych, a strażnikami, którzy ją wzmacniali i pomagali jej, byli ci dwaj kapłani. Obaj byli przekonani, że to osoba, która nie szuka siebie, ale chce żyć ideałami Ewangelii, zawartymi w słowach: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).

Krakowska Matka Teresa

Matką Teresą dla Krakowa nazwał Hannę Chrzanowską kard. Stanisław Dziwisz. „Jej ogromne poświęcenie dla chorych wynikało nie tylko z tego, że była pielęgniarką, ale przede wszystkim z głębokiego życia wewnętrznego” – podkreśla wieloletni sekretarz św. Jana Pawła II, który znał Chrzanowską osobiście. Pielęgniarki skupione wokół Chrzanowskiej odnajdywały chorych, którzy byli w opłakanym stanie. W tamtych latach ludzie umierali w strasznych warunkach sanitarnych, ciała rozkładały się, powodując trudny do wytrzymania fetor. A Hanna tam wchodziła, udzielała chorym pomocy medycznej, ale dbała również o ich dusze. Wzywała księży, którzy przychodzili z posługą sakramentalną. „Ona szła tam, gdzie nikt nie chciał. Bez modlitwy, bez życia sakramentalnego i bez wsparcia dwóch świętych mężów nie byłaby w stanie tego uczynić” – podsumował ks. Andrzej Scąber.

Zobacz także