fot. OMIWorld
Dlaczego patronką oblatów jest Maryja Niepokalana?
15 sierpnia 1822 roku założyciel oblatów, św. Eugeniusz de Mazenod, wygłosił kazanie o Maryi, a następnie słuchający go parafianie wyruszyli w procesji ulicami miasta Aix (południe Francji). Ojciec Eugeniusz postanowił jednak zostać w kościele i zaczął modlić się przed figurą Matki Bożej Niepokalanej. To, co wydarzyło się dalej, sprawiło, że dziś jest ona patronką Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.
Na początku zgromadzenie funkcjonowało pod nazwą Misjonarze Prowansji. Gdy jednak jego członkowie otworzyli dom i rozpoczęli działalność także poza tym obszarem, nazwa ta przestała być odpowiednia. Wówczas przyjęto określenie Oblatów Świętego Karola. Już w 1825 roku Eugeniusz de Mazenod, przygotowując się do audiencji u papieża, postanowił ponownie zmienić nazwę wspólnoty, oddając ją pod opiekę Maryi Niepokalanej.
17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej wraz z jego Regułami. Nowa nazwa wyrażała zarówno cel, jak i istotę duchowości wspólnoty. Eugeniusz de Mazenod nie kierował się jedynie kultem maryjnym, lecz pragnął, aby oblaci odnajdywali w Maryi wzór i inspirację dla swojego życia. Chciał, by Jej obecność stale towarzyszyła zgromadzeniu, zarówno w modlitwie osobistej, jak i wspólnotowej. Zachęcał oblatów, by powierzali „Dobrej Matce” wszystkie swoje troski, szerzyli pobożność maryjną oraz prowadzili wiernych ku Jezusowi i Maryi.
Uśmiech Maryi
A co dokładnie wydarzyło się 15 sierpnia 1822 roku i spowodowało, że święty Eugeniusz zdecydował się zmienić nazwę zgromadzenia? Tego – jak podkreślają oblaci – dokładnie nie wiemy. Mówi się natomiast, że tego dnia Matka Boża uśmiechnęła się do założyciela. W liście do swojego przyjaciela – ojca Tampiera – oblat pisał, że poczuł, że Maryja naprawdę jest matką oblackiej wspólnoty, a jej uśmiech tylko poświadczył o tym, że założone przez świętego Eugeniusza zgromadzenie ma wielką przyszłość i potrafi dokonać wiele dobra.
Była to dla założyciela wiadomość niosąca nadzieję, bo długo musiał się mierzyć on z nieprzychylnie nastawionymi biskupami, którzy chcieli, aby oblaci przeszli do ich diecezji i tym samym wystąpili ze zgromadzenia. Czasami nawet wśród swoich współbraci święty Eugeniusz spotykał się z brakiem zrozumienia swojego powołania.
Dzięki doświadczeniu z 1822 roku misjonarz nabrał pewności, że na pewno wybrał w życiu dobrą drogę.
Po zatwierdzeniu zgromadzenia przez papieża Leona XII ojciec Eugeniusz napisał w liście do ojca Tampiera:
„Odnówmy się zwłaszcza w nabożeństwie do Najświętszej Dziewicy, aby się stać godnymi tego, żeby być Oblatami Maryi Niepokalanej. Przecież to patent do nieba! Dlaczego nie pomyśleliśmy o tym wcześniej? Proszę przyznać, że będzie to dla nas zarówno chwalebne jak i pocieszające, iż będziemy Jej poświęceni w sposób specjalny i że będziemy nosić Jej imię. Oblaci Maryi!”.
Oblaci zawsze będą uważać Maryję za swoją matkę i „w wielkiej zażyłości z Nią jako Matką Miłosierdzia będą przeżywali swoje bóle i radości misjonarskiego życia. Wszędzie, gdzie ich zaprowadzi posługiwanie, będą się starali szerzyć prawdziwe nabożeństwo do Dziewicy Niepokalanej, która jest zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa Boga nad wszelkim złem”.
Konstytucje i reguły
W regułach życia zakonnego Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zostało zapisane, że oblaci zawsze będą uważać Maryję za swoją matkę i „w wielkiej zażyłości z Nią jako Matką Miłosierdzia będą przeżywali swoje bóle i radości misjonarskiego życia. Wszędzie, gdzie ich zaprowadzi posługiwanie, będą się starali szerzyć prawdziwe nabożeństwo do Dziewicy Niepokalanej, która jest zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa Boga nad wszelkim złem”.
A co jeszcze można znaleźć w Konstytucjach i Regułach o Niepokalanej? Fragmenty dotyczące Maryi zostały zebrane w poniższym wideo:
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zostało założone przez św. Eugeniusza de Mazenoda, późniejszego biskupa Marsylii, 25 stycznia 1816 r. w Aix-en-Provence we Francji. Obecnie liczy ok. 3400 zakonników, a do polskiej prowincji należy ponad 400 oblatów. Prawie 250 pracuje w kraju, a inni w należących do niej jurysdykcjach: na Madagaskarze i Reunion, w Ukrainie wraz z Rosją, we Francji-Beneluksie, Skandynawii, Białorusi i w Turkmenistanie. Misjonarze oblaci są zgromadzeniem misyjnym. Ich naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego królestwa ludziom najbardziej opuszczonym i ubogim, jak i niesienie Dobrej Nowiny ludom, które jeszcze nie poznały Chrystusa oraz pomoc w odkrywaniu ich własnej wartości w świetle Ewangelii. Natomiast tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do osób, które mają z nim najmniej kontaktu. Obecnie generałem zgromadzenia jest o. Luis Ignacio Rois Alonso OMI.
Tekst: Marcin Wrzos OMI/Paweł Gomulak OMI/Karolina Binek
Wybrane dla Ciebie
W objęciach Chrystusa: wieczerza dla bezdomnych w Watykanie 
Z czego wynika u ludzi wstręt do przyrody? 
Sympozjum maryjno-mariologiczne pt. „Maryja i Józef. Język gestów, miłość bez słów” [+GALERIA] Czytałeś? Wesprzyj nas!
Działamy także dzięki Waszej pomocy. Wesprzyj działalność ewangelizacyjną naszej redakcji!
| Zobacz także |
| Wasze komentarze |
Wiadomości
Wideo
Modlitwy
Sklep
Kalendarz liturgiczny