Kalendarz liturgiczny na czwartek 22 sierpnia 2024 r.

Z Ewangelii na dziś: „Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: ‘Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!’. Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali. Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: ‘Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie’. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: ‘Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?’. Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: ‘Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów’. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych»” (Mt 22,1-14).

Bóg-król posyła sługi i zaprasza na ucztę gości. Nie przyszli. Mieli po ludzku powody. Jeden miał biznesy, drugi robotę, trzeci pozabijał posłańców – wszystko inne wydawało im się ważniejsze. Poprosił więc, aby zaprosić na ucztę wszystkie napotkane osoby, bez wyjątku. Przypowieść ukazuje oblubieńczą miłość Boga do nas, także w wymiarze poszanowania wolności człowieka. On czeka na każdego z nas. Zaprasza, chce zawrzeć z nami przymierze, ale jednocześnie tak bardzo nas kocha, że nie zmusza do pójścia za Sobą, czeka na naszą decyzję. Uczmy się, jako chrześcijanie, tej postawy uszanowania wolności drugiego człowieka – od Jezusa.

Katolicy rzymscy:

Prawosławni:

Luteranie:

Żydzi:

Muzułmanie:

Nie można z niczym porównać radości, jakiej doznaję, przy czytaniu ojca listów

Zamiast zniechęcać młodych oblatów do zgłaszania się na misje zagraniczne, historie oblatów i wszystkie wyzwania, przed którymi stanęli, aby głosić Jezusa Zbawiciela, inspirują ich, aby sami chcieli być odważnymi misjonarzami.

Nie można z niczym porównać radości, jakiej doznaję, przy czytaniu ojca listów. Najpierw podskakuję, otrzymując je, a potem, gdy je czytam i gdy je czytam ponownie, znów je czytam wciąż z nową przyjemnością. Potem daję je do czytania innym, a każdy się zachwyca, bo proszę nie sądzić, że opis, jaki ojciec robi o swoich trudach i swoich wyrzeczeniach odstrasza tych, którzy tęsknią za misjami u Dzikich. Przeciwnie: oni pragną waszego losu i jeszcze natarczywiej proszą mnie, żeby mogli iść i dzielić go z wami. Oczywiście, proszę nie sądzić, że zamierzam odwodzić ich od tak świętego powołania albo osłabić ich zapał. Jestem daleki od tego (List do ojca Pascala Ricarda w Oregonie, sierpień 1848, w: PO I, t. I, nr 100).

Kiedy słuchamy, jak nasi starsi oblaci opowiadają o przygodach swojego misyjnego życia, jesteśmy zainspirowani, by ich naśladować i wykorzystywać ich ducha do stawiania czoła dzisiejszym wyzwaniom. W ten sam sposób, kiedy słuchamy naszych starszych chrześcijan opowiadających historię swojego życia jako uczniów Jezusa, jesteśmy zainspirowani, aby również i dzisiaj żyć tym samym duchem. Jakie to szczęście, że mamy naszych starszych!

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI