Kalendarz liturgiczny na wtorek 18 marca 2025 r.

Z Ewangelii na dziś: „Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony»” (Mt 23,1-12). 

Mistrz z Nazaretu uderza w ówczesną elitę duchownych: w faryzeuszów. Mówi, że sami nie robią tego, do czego zachęcają, nakłaniają – co ich mocno denerwowało (to łagodne określenie). Ta Ewangelia jest zaproszeniem do rachunku sumienia, do pytania o to, czy sam taki właśnie nie jestem. Robi się niebezpiecznie w życiu chrześcijańskim (duchownych i świeckich), gdy Ewangelia nie ma odzwierciedlenia w życiu, a jedynie w słowie, deklaracjach, pisząc po poznańsku – w blubrach. Boli to tym bardziej, gdy ten proces dotyczy liderów życia duchowego, ma to wówczas szczególny wpływ na wiarygodność Kościoła, na przekaz Ewangelii. To podpowiedź wielkopostna. Trzeba, abyśmy byli uczniami, którzy nie tylko mówią, ale przede wszystkim żyją Ewangelią. Nie uczniami, którzy chcą być na pierwszym miejscu, którzy się wywyższają i chcą być zauważeni, puszą się, ale tymi, którzy służą i pomagają innym, nie oczekując niczego w zamian. 

Marcin Wrzos OMI 

Katolicy rzymscy:

Prawosławni:

Luteranie:

Żydzi:

Muzułmanie:

Reguła zawiera opis posługi i jest podręcznikiem

Patrząc na założoną przez siebie rodzinę zakonną, Eugeniusz przypomniał sobie swoje własne powołanie. Doświadczył Chrystusa ukrzyżowanego jako swojego Zbawiciela i zrozumiał, że został powołany, aby być Jego współpracownikiem: aby podążać z innymi w poszukiwaniu sensu i szczęścia.

W pierwszej regule swojej rodziny misyjnej w następujący sposób opisał naszą misję:

Są oni powołani, aby być współpracownikami Zbawiciela, współodkupicielami rodzaju ludzkiego (Reguła z 1818 r.).

To prawdziwy „opis posługi”! W dniu naszego chrztu każdy z nas został „powołany przez Chrystusa Zbawiciela”. Bycie współpracownikami Tego, do którego należymy, jest częścią naszego chrześcijańskiego DNA. W codziennym życiu jesteśmy zaproszeni do postrzegania każdej osoby i każdego wydarzenia jako zaproszenia do bycia współpracownikami Zbawiciela. Nie jesteśmy wezwani do rzeczy niemożliwych, ale do uświadomienia sobie, że w prostym uśmiechu, pomocnej dłoni, słowie zachęty lub przeprosinach jesteśmy współpracownikami. Zrozumiała to święta Teresa z Avila, gdy napisała: Chrystus nie ma ciała tutaj, na ziemi, oprócz twojego. Nie ma rąk, tylko twoje. Nie ma nóg, tylko twoje. Ty jesteś oczyma, które świecą Chrystusową litością w świecie. Ty jesteś nogami, na których chodzi, aby czynić dobro. Ty jesteś rękami, którymi On błogosławi teraz wszystkich ludzi. Poznając Konstytucje i Reguły, odkryjemy, że to nasz podręcznik, pomagający w osiągnięciu tego ideału.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI