Kalendarz liturgiczny na środa 29 października 2025 r.

Z Ewangelii na dziś: „Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?». On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: ‘Panie, otwórz nam!’, lecz On wam odpowie: ‘Nie wiem, skąd jesteście’. Wtedy zaczniecie mówić: ‘Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś’. Lecz On rzecze: ‘Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!’. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi»” (Łk 13,22-30).

Jezus jest w drodze do Jerozolimy. Ale nie idzie „po linii prostej”. Wchodzi do wiosek, odwiedza miasta, zatrzymuje się w domach. Głosi Ewangelię każdemu – kobietom, dzieciom, poganom, biednym, chorym, wykluczonym. To pierwsze, co mnie porusza w tej Ewangelii: nikt nie jest poza zasięgiem Bożego zainteresowania. Jezus nie omija ludzi. Nie omija miejsc, które inni omijają. I mówi o niebie – o uczcie, do której wszyscy są zaproszeni. Ale nie wszyscy chcą wejść. Pada mocne zdanie: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi”. Greckie słowo agonizesthe – przetłumaczone jako „usiłujcie” – to czasownik, od którego pochodzi angielskie agony. Chodzi o zmaganie, walkę, wysiłek, determinację. Nie o próbę „łagodnie i przy okazji”. W murach Jerozolimy były małe, wąskie, niskie bramy, które otwierano nocą – pielgrzymi czy kupcy mogli przez nie przejść, ale tylko po zdjęciu bagażu i mocnym schyleniu się. Była to forma ochrony miasta – przechodził tylko ten, kto naprawdę chciał wejść i nie niósł ze sobą niczego groźnego. To świetny obraz naszej duchowej drogi: droga do nieba jest otwarta dla każdego, ale nie jest wygodna. To droga miłości, służby, przebaczenia. Droga, która wymaga schylenia głowy, odpuszczenia dumy, oddania bagażu egoizmu i uprzedzeń. Jako uczniowie Jezusa mamy być specjalistami od przyjmowania innych. Od otwierania drzwi. Od wprowadzania ludzi w nadzieję – nie w lęk. Nie jesteśmy od pilnowania bramy. Jesteśmy od tego, by pomagać innym ją odnaleźć. Chrześcijaństwo to nie klub dla wybranych. To otwarty dom dla każdego, kto szuka Boga. Ale drzwi do tego domu nie są szerokie jak te w galerii handlowej. Trzeba się czasem pochylić. Przepuścić innych. Uklęknąć. Otworzyć serce.

Marcin Wrzos OMI

Katolicy rzymscy:

Prawosławni:

Luteranie:

Żydzi:

Muzułmanie:

Wezwanie do profetycznego dynamizmu (K 9)

Jako członkowie Kościoła proroczego powinni być świadkami sprawiedliwości i świętości Boga, uznając równocześnie potrzebę własnego nawrócenia. Wieszczą wyzwalającą obecność Chrystusa i świat nowy, zrodzony z Jego zmartwychwstania (K 9).

Istota naszej duchowości, sedno naszego charyzmatu i źródło naszej misji zostały wyrażone w naszej Regule: Oczyma ukrzyżowanego Pana patrzymy na świat krwią Jego odkupiony, żywiąc pragnienie, żeby ludzie, w których nadal trwa Jego męka, poznali także moc Jego zmartwychwstania (K 4).

Konstytucja 9 odzwierciedla naszą wizję założycielską i motywuje nas do działania zgodnie z nią, jak napisał o. Fernand Jetté, nasz superior generalny w latach 1974-1986:

Wszyscy jednak uznają, że Zgromadzenie misyjne poświęcające się ewangelizacji ubogich koniecznie musi się otworzyć na ten nowy wymiar i zgodnie z własnym powołaniem w sposób jasny zaangażować w walkę na rzecz sprawiedliwości i obrony ludzkich praw. I taki jest sens tej konstytucji, konstytucji ważnej i nie pozbawionej rozmachu.

Faktycznie profetyzm, którego ta konstytucja się domaga, mimo że odnosi się szczególnie do sprawiedliwości społecznej, sięga dużo dalej niż sama obrona praw ludzkich. Wyraża to, co jest w centrum zakonnego życia, jego zasadniczy profetyzm polegający na zakwestionowaniu świata, to znaczy świata ambiwalentnego, nacechowanego grzechem, w którym żyjemy i zakwestionowanie go przez sprawiedliwość i świętość Boga. Życie zakonne, jeśli jest przeżywane tak jak powinno, tj. w sposób radykalny, jest samo w sobie – przez praktykę ślubów – absolutną kontestacją, często milczącą, tego wszystkiego, co jest światowe w świecie i w Kościele, a równocześnie wieszczeniem świata nowego zrodzonego ze zmartwychwstania Chrystusa (Mąż apostolski, s. 37).

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI