Kalendarz liturgiczny na wtorek 21 stycznia 2025 r.

wtorek 21 stycznia 2025 r.

PIERWSZE CZYTANIE

Hbr 6, 10-20

Motywy naszej nadziei

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:
Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.

Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: «Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę». A ponieważ Abraham tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi.

Dlatego Bóg, pragnąc okazać dziedzicom obietnicy ponad wszelką miarę niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzy uciekliśmy się do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus jako poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 111 (110), 1b-2. 4-5. 9 i 10c (R.: 5b)

Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
albo: Alleluja.

Z całego serca będę chwalił Pana *
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana, *
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.

Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów, *
Pan jest miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym, *
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.

Zesłał odkupienie swojemu ludowi, *
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę, *
a Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Por. Ef 1, 17-18

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mk 2, 23-28

Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Oto słowo Pańskie.

Z Ewangelii na dziś: „Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?». On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu»” (Mk 2,23-28). 

 

Jezus broni swoich uczniów, którzy w szabat zrywają kłosy, i odnosi się do historii króla Dawida. Dawid, gdy był głodny, wszedł do świątyni w Jerozolimie za czasów arcykapłana Abiatara i spożył chleby pokładne, przeznaczone tylko dla kapłanów – podał mu je Achimelek (1 Sm 21,2-7). Dodatkowo do czasu narodzin Chrystusa Żydzi ustanowili 613 kolejnych przykazań, dokładając je do tych ustanowionych przez Boga: dekalogu i przykazań miłości. Były tak szczegółowe, że regulowały nawet to, z kim można rozmawiać, jak obmywać ręce, ile kroków można przejść w szabat, komu pożyczać pieniądze i na jakich zasadach, a komu nie, co jeść… Mieli dobre intencje. Chcieli tak uregulować swój sposób życia, aby na pewno podobał się Bogu. W szabes uczniowie zbierali kłosy i je jedli – łamiąc te dodatkowe przykazania ustanowione przez ludzi. Jezus przypomina, że to nie nasze zasady życia, przykazania są najważniejsze, ale Jego: przykazania miłości i dekalog. 

Marcin Wrzos OMI 

Katolicy rzymscy:

2. tydzień zwykły
Wspomnienia: Świętej Agnieszki, dziewicy i męczennicy (wspomnienie)

Prawosławni:

Święci dnia:
Jerzy Chozewita (VII)
Grzegorz, zatwornik Pieczerski (XIV)
Grzegorz, cudotwórca Pieczerski (1093)
Abo z Tbilisi (790)
Maroniła (313)
Bazylisa (313)
Anastazy (313)
Antoni (313)
Celsjusz (313)
Julian (313)
Dominika (ok. 474)
Emilian Wyznawca, biskup Kizyku (815-820)
Eliasz Egipski (IV)

Luteranie:

–

Żydzi:

–

Muzułmanie:

–

Źródło: wiara.pl/KalendarzTrzechReligii

Zaczerpnęli wspaniałego ducha, który ich ożywia

Dla Eugeniusza osiedlenie się i rozwój oblatów w Anglii i Irlandii było bardzo ważną kwestią, ponieważ misje oblackie powstawały w wielu brytyjskich koloniach, gdzie istotna była znajomość języka angielskiego. W Anglii oblaci koniecznie potrzebowali domu na nowicjat i scholastykat.

Eugeniusz był zawsze świadomy, że duch zgromadzenia, na bazie którego zostało ono założone, powinien być drogowskazem w ich życiu i działaniu. Dzisiaj, aby opisać tego Bożego ducha, używamy słowa charyzmat.

Wszyscy Irlandczycy we Francji zaczerpnęli wspaniałego ducha, który ich ożywia, przywiązania, jakie mają dla Zgromadzenia. Należałoby znaleźć środek, aby zaradzić tej trudności. Oto on. Wyrażając całkowitą zgodę na utworzenie tegoż domu studiów teologicznych, można byłoby go zapełnić, i to Irlandczykami, którzy już przez pewien czas przebywali we Francji, i Francuzami, którzy przygotowują się do misji zagranicznych. Anglicy i Irlandczycy w zamian przybywaliby, aby przynajmniej przez dwa lata studiować we Francji, aby nauczyć się naszego ducha i naszego języka i zapoznać się z Superiorem… (List do o Casimira Auberta wizytatora w Anglii, 24.02.1849, w: PO I, t. III, nr 23).

W przypisie dolnym Yvon Beaudoin cytuje sprawozdanie z posiedzenia rady generalnej z 8 lipca 1849 r.: Będzie nam służył za nowicjat dla członków, którzy przyjdą z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Będzie także domem studiów teologicznych dla tych spośród naszych, którzy zostali przeznaczeni, aby udać się i głosić Ewangelię w innych i odległych krajach, czy to w Ameryce, czy w Kanadzie, czy też gdzie indziej, gdzie mówi się po angielsku. Dom położony w niewielkiej odległości od przemysłowego miasta Birmingham i sławnego uniwersytetu w Oksfordzie z dnia na dzień może nabrać znaczenia, które będzie koniecznie, aby lepiej go poznać i wywrzeć zbawienny wpływ na duchy skłaniające się obecnie ku katolicyzmowi.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI