Kalendarz liturgiczny na czwartek 3 lipca 2025 r.

czwartek 3 lipca 2025 r.

PIERWSZE CZYTANIE

Ef 2,19-22

Kościół zbudowany na fundamencie Apostołów

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:
Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 117,1-2

Refren: Idźcie i głoście światu Ewangelię.

Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

J 20,29

Alleluja, alleluja, alleluja

Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś.
Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Alleluja, alleluja, alleluja

EWANGELIA

J 20,24-29

Pan mój i Bóg mój

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: „Widzieliśmy Pana”. Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”.

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg mój!”

Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Oto słowo Pańskie.

Z Ewangelii na dziś: „Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana». Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę». A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!». Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym». Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!». Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli»” (J 20,24-29).

 

Święty Tomasz to patron tych, którzy szukają, pytają i nie boją się powiedzieć wprost: „Potrzebuję znaku, żeby uwierzyć”. I choć czasem dostaje łatkę „niewiernego”, to tak naprawdę jego historia jest bardzo pokrzepiająca. Odnajduję się w tej Ewangelii. Może Ty też. Miewamy momenty, w których stajemy przed Jezusem z własną wersją słów Tomasza: „Uwierzę, jeśli…”. Jeśli zdam egzamin, znajdę pracę, ktoś wyzdrowieje, coś się wreszcie zmieni. Nie jest to wyraz braku wiary – to często krzyk serca, które bardzo chce zaufać, ale się boi. I wtedy Jezus nie odrzuca. Nie mówi: „Zawiodłeś mnie”. Przychodzi. Pokazuje rany. Daje się dotknąć. Pozwala, żebyśmy włożyli nasze lęki, wątpliwości i pytania w Jego przebite dłonie. To mnie porusza. Bo Bóg nie szuka wiary idealnej, ale szczerej. Proszę Go dziś – dla siebie i dla Was – o prostą, dziecięcą ufność. O serce, które nie musi wiedzieć wszystkiego, ale ufa i wie, że jest kochane. I że ta Miłość nie zniknie, nawet jeśli czasem trzeba będzie „dotknąć Jego boku”.

Marcin Wrzos OMI

Katolicy rzymscy:

13. tydzień zwykły
Wspomnienia:

Świętego Tomasza, apostoła (święto)
I Czwartek Miesiąca

Prawosławni:

Dzień postny
Święci dnia:
Mikołaj Kabasilas (1397)
Rimma (I-II)
Pinna (I-II).
Inna (I-II)
Dymitrian, diakon (ok. 306)
Arystokles, kapłan (ok. 306)
Metody, biskup patarski (312)
Gleb, książę włodzimierski (1175)
Mina, biskup Połocka (1116)
Lewkiusz, wyznawca (V)
Julian, lektor (ok. 306)
Atanazy, lektor (ok. 306)
Guriasz, biskup Kazania (1563)

Luteranie:

–

Żydzi:

–

Muzułmanie:

–

Źródło: wiara.pl/Kalendarz Trzech Religii

3 lipca

 

WIEMY, ŻE OBLACI UCZYNILI Z TEGO SWOJĄ SPECJALNOŚĆ: JEST TO ZARÓWNO CHWALEBNE, JAK I TRUDNE.

 

Całe Zgromadzenie jest misyjne. Jego naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego Królestwa najbardziej opuszczonym. Niesie ono Dobrą Nowinę ludom, które jeszcze jej nie przyjęły i pomaga im odkryć w świetle Ewangelii ich własne wartości. Tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do grup, z którymi on ma najmniej kontaktu (K 5). 

 

​Ojciec Fernand Jetté, który w latach 1974-1986 był Superiorem Generalnym, napisał:

 

Wiem, na przykład, jak wielkim szacunkiem darzy nas Święta Kongregacja Ewangelizacji Narodów, szacunkiem, który sięga daleko wstecz… Dlaczego? Wydaje się, że powodem jest całkowita dyspozycyjność, jaką Instytut wykazał, odpowiadając na wezwanie Kościoła na rzecz najbiedniejszych i najtrudniejszych misji, tych, których inni albo nie mogli, albo nie mieli odwagi przyjąć. Innym powodem jest nasza wytrwałość, nasza wierność w trwaniu w niemożliwych warunkach. 

„Wiemy dobrze – powiedział Pius XI do członków Kapituły Generalnej w 1926 roku – co Oblaci osiągnęli na dalekiej północy Kanady, w południowej Afryce i na równiku. Zawsze udają się tam, gdzie istnieje jakieś szczególne niebezpieczeństwo, wyzwanie i zmęczenie, trudny klimat i poświęcenie, i zawsze są tam pierwsi. Wiemy, że Oblaci uczynili z tego swoją specjalność: jest to zarówno chwalebne, jak i trudne”.

 

Misje ad gentes 1974 r.
Roman Tyczyński OMI