Kalendarz liturgiczny na poniedziałek 15 lipca 2024 r.

Z Ewangelii na dziś: „Jezus powiedział do swoich apostołów: «Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; ‘i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy’. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć  swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu znajdzie je. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody». Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić Ewangelię w ich miastach” (Mt 10,34 – 11, 1). 

Kolejny raz powraca w ostatnich dniach ten sam temat. Jedną z pułapek, w które można popaść w życiu wiary, jest „pluszowe chrześcijaństwo”, czyli chrześcijaństwo pozbawione krzyża, przeciwności – często wspominał o nim ks. Jan Kaczkowski. Ksiądz, który prawie nie widział, zmagał się przez miesiące z glejakiem mózgu. W Ewangelii słyszymy, że im bardziej żyjemy Bogiem i Ewangelią, tym bardziej staniemy się solą w oku dla ludzi obok – szczególnie najbliższych, nawet mimo autentycznie pokornej postawy. Ksiądz pracujący w Londynie, Bartek Rejewski, w jednym ze swoich felietonów napisał: „Krzyż to nic innego jak brzemię miłości. Dojrzała miłość zawsze kosztuje, wymaga poświęcenia, rezygnacji z siebie, wyjścia ze strefy komfortu. Kto nie ma w sobie miłości, nie może naśladować Jezusa, nie może pretendować do bycia Jego uczniem, bo zwyczajnie mu się to nie uda”. Miłujmy wszystkich, bez wyjątku, pomimo przeciwności. Przebaczajmy. Pomagajmy. Wprowadzajmy jedność i pokój. Nie zniechęcajmy się łatwo. Na końcu ziemskiego życia, jak mówi ewangelista, czeka na nas nagroda.

Marcin Wrzos OMI 

Reguła odbiciem Ewangelii

Misje zagraniczne są wyzwaniem dla Eugeniusza. Oblaci, którzy udali się do Kanady i na Cejlon byli bardzo młodzi i nie otrzymali wystarczająco dużo formacji ludzkiej i misyjnej, potrzebowali wskazówek. Listy z Marsylii przychodziły do nich po miesiącach, ale był to jedyny sposób, w jaki Założyciel mógł ich wspierać. Nieustannie zachęcał ich do stosowania dwóch podstawowych zasad: do bycia posłusznym swoim przełożonym i wierności oblackiej regule.

Zawsze polecam ojcu zgodę między wami i jak największą uległość tym, którzy wam zastępują Boga.

Po drugie, i co najważniejsze, oblacka Reguła syntetyzuje i wdraża Ewangelię we wszystkich aspektach życia oblackiego.

Ach, gdyby trochę więcej rozmyślano nad świętymi Regułami, które dał nam Kościół, ile błędów uniknięto by i jaki postęp zrobiono by w doskonałości swego stanu! (List do ojca Gaudeta w Montréalu, 29.04.1848, w: PO I, t. I, nr 94).

Augustin Gaudet w przeddzień swego wyjazdu na misje zagraniczne napisał do Eugeniusza: Zabieram ze sobą moją Regułę; będzie zawierała ojca zbawienne rady, wolę, całe ojca serce. Będzie więc ojciec zawsze ze swoim dzieckiem, często będę ją czytał, często będę ją przyciskał do moich ust. Ona będzie moją ucieczką i pociechą w moich smutkach. Jestem przekonany, że dzięki mojej regule uświęcę się i że tylko przez nią uświęcę dusze. Przysięgam jej miłość i wierność na wieki.

Czy jako członek mazenodowskiej, charyzmatycznej rodziny odnajduję swoją duchowość i misję w charyzmacie i sposobie życia wyrażonym w oblackich Konstytucjach i Regułach? Dla kapłanów i braci nasza Reguła stanowi podstawę każdego naszego działania. Dla świeckich członków rodziny te części, które odnoszą się do ich stanu życia, mają być jasne i życiodajne.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI