Kalendarz liturgiczny na poniedziałek 30 września 2024 r.

PIERWSZE CZYTANIE

Hi 1, 6-22

Pierwsze doświadczenie Hioba

Czytanie z Księgi Hioba

Pewnego dnia, gdy synowie Boży przyszli stawić się przed Panem, Szatan też przyszedł z nimi. I rzekł Bóg do Szatana: «Skąd przychodzisz?» Szatan odrzekł Panu: «Przemierzałem ziemię i wędrowałem po niej». Mówi Pan do Szatana: «A zwróciłeś uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on». Szatan na to do Pana: «Czyż za darmo Hiob czci Boga? Czyż Ty nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk pobłogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży. Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego majątku! Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył». Rzekł Pan do Szatana: «Oto cały majątek jego w twej mocy. Tylko na niego samego nie wyciągaj ręki». I odszedł Szatan sprzed oblicza Pańskiego.

Pewnego dnia, gdy synowie i córki jedli i pili w domu najstarszego brata, przyszedł posłaniec do Hioba i rzekł: «Woły orały, a oślice pasły się tuż obok. Wtem napadli Sabejczycy, porwali je, a sługi mieczem pozabijali, ja sam uszedłem, by ci o tym donieść». Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: «Ogień Boży spadł z nieba, zapłonął wśród owiec oraz sług i pochłonął ich. Ja sam uszedłem, by ci o tym donieść». Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: «Chaldejczycy zstąpili z trzema oddziałami, napadli na wielbłądy, a sługi ostrzem miecza zabili. Ja sam uszedłem, by ci o tym donieść». Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: «Twoi synowie i córki jedli i pili wino w domu najstarszego brata. Wtem powiał szalony wicher z pustyni, poruszył czterema węgłami domu, zawalił go na dzieci, tak iż poumierały. Ja sam uszedłem, by ci o tym donieść».

Hiob wstał, rozdarł szaty, ogolił głowę, upadł na ziemię, oddał pokłon i rzekł: «Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!» W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 17 (16), 1bcd. 2-3. 6-7 (R.: por. 6b)

Refren: Nakłoń swe ucho, usłysz moje słowo.

Rozważ, Panie, moją słuszną sprawę, *
usłysz me wołanie,
wysłuchaj modlitwy *
moich warg nieobłudnych.

Refren.

Niech wyrok o mnie wyjdzie od Ciebie, *
Twoje oczy widzą to, co sprawiedliwe.
Choćbyś badał moje serce i przyszedł do mnie nocą, †
i doświadczał mnie ogniem, *
nieprawości we mnie nie znajdziesz.

Refren.

Wołam do Ciebie, bo Ty mnie, Boże, wysłuchasz, *
nakłoń ku mnie swe ucho, usłysz moje słowo.
Okaż przedziwne miłosierdzie Twoje, †
Zbawco tych, którzy się chronią przed wrogiem *
pod Twoją prawicę.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Por. Mk 10, 45

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Syn Człowieczy przyszedł, żeby służyć
i dać swoje życie jako okup za wielu.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Łk 9, 46-50

Nauka pokory

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy.

Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: «Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki».

Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy, jak ktoś w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Przestańcie zabraniać; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami».

Oto słowo Pańskie.

Z Ewangelii na dziś: „Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: «Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki». Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy, jak ktoś w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Przestańcie zabraniać; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami»” (Łk 9,46-50). 

Kolejny fragment z dziewiątego rozdziału Łukaszowego tekstu, kiedy czytamy o uczniach, ich niemocy w ogarnięciu i zrozumieniu nauczania Chrystusa. Ta perykopa to kontynuacja sprzeczki o to, który spośród nich jest największy. Jezus koryguje ich myślenie za pomocą dziecka. Każdy, kto przyjmuje niewiele znaczących i słabych członków społeczeństwa (takimi wówczas były dzieci, czasem na równi traktowane z niewolnikami) ma w sobie taką pokorę i prostotę – i będzie potrafił przyjąć Jezusa i Jego nauczanie. Jaka jest zatem Jezusowa recepta na wielkość? Dla Mistrza z Nazaretu największy jest ten, kto potrafi miłować wszystkich i wyraża to przez służbę. Ten, kto wspiera, przyjmuje, a nie odrzuca, kto potrafi wcielać w życie Ewangelię i dzięki niej opiekować się potrzebującymi: osobami w kryzysie bezdomności, wykluczanymi, ubogimi, ludźmi młodszymi i starszymi, ludźmi w kryzysach, ludźmi, których spotykamy co jakiś czas, ale i tymi, którzy są często na wyciągnięcie ręki… Wszystkimi. 

Marcin Wrzos OMI 

Ale kto mógł przypuszczać, że wy skierujecie go do posługi bez znajomości czegokolwiek?

Eugeniusz powrócił do tematu młodych oblatów wysłanych na misje do zachodniej Kanady bez wystarczającego przygotowania. Podjęli się pierwszej ewangelizacji wśród ludzi, którzy nigdy wcześniej nie słyszeli Ewangelii i błędnie myśleli, że podstawowa i wstępna katecheza będzie wystarczająca.

Mamy tutaj bardzo wspaniałych młodzieńców, którzy marzą tylko o misjach wśród Dzikich. Jednak postanowiliśmy kazać im ukończyć studia teologiczne przed ich wysłaniem. Pod pretekstem, że nie jest konieczne znać tyle rzeczy, żeby ewangelizować Dzikich, wysyła się ich czasem za wcześnie do waszych regionów. Nie zgadzam się z tym poglądem i jakkolwiek niecierpliwi byliby nasi młodzieńcy, zatrzymam ich aż do ukończenia studiów.

Jak mogliście pozwolić wyświęcić na kapłana kleryka, mimo że nie znał ani słowa z teologii? Posłano wam go, aby studiując tę niezbędną naukę, mógł równocześnie nauczyć się języka. Ale kto mógł przypuszczać, że wy skierujecie go do posługi bez znajomości czegokolwiek? Ważne jest, aby ojciec bardzo dbał o swoich misjonarzy, żeby ojciec uzupełnił formację tych jeszcze młodych. Dlatego niech Ojciec strzeże się przynaglania kl. Tissota. Proszę kazać mu studiować (List do ojca Pierre’a Auberta, w St. Boniface w Kanadzie, 04.03.1849, w: PO I, t. I nr 111).

Ten, kto postępuje powoli, idzie pewnie i daleko (przysłowie włoskie).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI