Kalendarz liturgiczny na wtorek 3 grudnia 2024 r.

wtorek 3 grudnia 2024 r.

PIERWSZE CZYTANIE

Iz 11, 1-10

Na Chrystusie spocznie Duch Pański

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego,
wypuści się Odrośl z jego korzeni.
I spocznie na niej Duch Pana,
duch mądrości i rozumu,
duch rady i męstwa,
duch wiedzy i bojaźni Pana.
Upodoba sobie w bojaźni Pana.
Nie będzie sądził z pozorów
ni wyrokował według pogłosek;
raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie
i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok.
Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika,
tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego.
Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach,
a wierność przepasaniem lędźwi.
Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem,
pantera z koźlęciem razem leżeć będą,
cielę i lew paść się będą społem
i mały chłopiec będzie je poganiał.
Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie,
młode ich razem będą legały.
Lew też jak wół będzie jadał słomę.
Niemowlę igrać będzie na norze kobry,
dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii.
Zła czynić nie będą ani zgubnie działać
po całej świętej mej górze,
bo kraj się napełni znajomością Pana,
na kształt wód, które przepełniają morze.
Owego dnia to się stanie:
Korzeń Jessego stać będzie
na znak dla narodów.
Do niego ludy przyjdą z modlitwą,
i sławne będzie miejsce jego spoczynku.

Oto Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 72 (71), 1-2. 7-8. 12-13. 17 (R.: por. 7)

Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

O Boże, przekaż Twój sąd Królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.

Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość *
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza, *
od Rzeki aż po krańce ziemi.

Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa, *
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim, *
nędzarza ocali od śmierci.

Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Niech Jego imię trwa na wieki, *
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią, *
niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia.

Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Alleluja, Alleluja, Alleluja

Oto nasz Pan przyjdzie z mocą
i oświeci oczy sług swoich.

Alleluja, Alleluja, Alleluja

EWANGELIA

Łk 10, 21-24

Jezus rozradował się w Duchu Świętym

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

Oto słowo Pańskie.

Z Ewangelii na dziś: „Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli»” (Łk 10,21-24). 

 

Jezus jest w drodze do Jerozolimy, miejsca, gdzie przyjdzie mu umrzeć, ale i zmartwychwstać. Ten tekst to forma modlitwy, gdyż Mistrz z Nazaretu zwraca się w niej do Ojca. Ciekawe, że słowo „rozradował się” (gr. ēgalliasato) jest w Biblii użyte tylko w tym fragmencie, jak i w hymnie Maryi – Magnificat. Zastanawiające: chrześcijaństwo, Ewangelie są zakryte przez „mądrymi i roztropnymi” (gr. sofōn kai synetōn), skąd ta dyskryminacja? Użyte tu greckie nēpiois oznacza nie tylko „prostaczków”, ale także „niemowlęta” czy ludzi o „młodym, otwartym, chłonnym umyśle”. To podpowiedź adwentowa. Warto mieć umysł nēpiois: młody, świeży, elastyczny, prosty, bez kombinacji, kreatywny i otwarty na Jezusa, a nie przyćmiony naszym „wiem lepiej” czy jakimiś ideologiami. Kiedy się to stanie, to zrozumiemy, że to nie od nas wszystko zależy w życiu, że jesteśmy zależni od Kogoś, że nie jesteśmy ważniejsi od Boga. 

Marcin Wrzos OMI 

Katolicy rzymscy:

1. tydzień Adwentu
Wspomnienia: Świętego Franciszka Ksawerego, prezbitera (wspomnienie)

Prawosławni:

Dzień postny
Wigilia święta Wprowadzenia Najświętszej Bogurodzicy do Świątyni
Święci dnia:
Grzegorz Dekapolita (816)
Izakiusz, biskup Persji (343)
Saweriusz, biskup Persji (343)
Jan Perski (343)
Józef Perski (343)
Nirs, biskup Perski (343)
Anatol Nicejski (312)
Wespezjusz Nicejski (312)
Eustachy Nicejski (312)
Prokl, arcybiskup Konstantynopola (446-447)
Hipacy, biskup Persji (343)

Luteranie:

Żydzi:

Muzułmanie:

Źródło: wiara.pl/Kalendarz Trzech Religii

Pouczyć, jak być uczniami Maryi

Bardzo istotnym czynnikiem było, aby dla ludności przyzwyczajonej do ciężkiej pracy fizycznej misje nie ograniczały się jedynie do kazań, których należało wysłuchać, ale ludzie powinni także włączyć swe zmysły i zaangażować się. Jednym ze środków, które pomagały to osiągnąć, były procesje. Tego typu akcje, podczas których wygłaszano wyjaśniające kazanie, były momentami pouczenia i umocnienia. Idąc w procesji z innymi ludność, dzieliła tego samego ducha, doświadczała solidarności we wspólnym kroczeniu przez życie. Śpiewane hymny i odmawiane modlitwy a także bodźce wizualne, które towarzyszyły procesji, sprawiały, że stawały się momentami nauczania, okazją do refleksji. Jedna z procesji zawsze skupiała się na osobie Maryi. Eugeniusz napisał:

Akt oddania Najświętszej Maryi Pannie odmawia się po powrocie procesji, którą odprawiono ku czci Matki Bożej; ta precesja jest obowiązkowa. Akt odmawia się z ambony, przed figurą Najświętszej Dziewicy postawionej na tronie tak samo pięknym jak na to stać tę krainę (List do Eugène’a Guiguesa, 05.11.1837, w: PO I, t. IX, nr 652).

Procesja miała na celu podprowadzenie ludzi do złożenia osobistego i wspólnotowego aktu, aby naśladować przykład Maryi, uczennicy Chrystusa z Ewangelii, a także do aktu ufności, aby powierzyć się Jej wstawiennictwu i pozwolić się Jej prowadzić.

Sévrin opisuję, z jaka pompą odbywała się procesja maryjna:

Ta radosna i porywająca ceremonia odbywała się wówczas, gdy misja była już w swym zaawansowanym stadium i po części przyniosła oczekiwane owoce, kiedy to chłód początku misji ustąpił miejsca atmosferze sympatii i pobożności… To był jeden z najpiękniejszych dni… już godzinę przed rozpoczęciem ogromna rzesza śpieszyła do kościoła i prawie wszyscy kupili świecę, którą trzymali w ręce. Główny ołtarz stał się ogromnym ołtarzem, na którym ustawiono Maryję, skąpany w świetle, ukwiecony i przyozdobiony zielenią. Po pieśni i kazaniu małe dziewczynki, ubrane na biało, mające wianki z kwiatów, zebrały się przed prezbiterium i dokonały poświęcenia parafii Maryi, następnie podeszły dwójkami, aby złożyć swe wianki u Jej stóp. Skądinąd posłużono się pytaniami i odpowiedziami z odnowienia ślubów; lub wierni za misjonarzem powtarzali formulę poświęcenia się i na dany sygnał podnosili swe świece do góry. W Arles w tym nabożeństwie uczestniczyło prawie 6 tysięcy ludzi, prawie każdy ze swym lampionem. Często odmawiano dwa rożne akty poświęcenia – jeden dla dorosłych, a drugi dla dzieci (Sevrin, Les missionsdz. cyt., t. 1, s.230-231).

W programie misji ujęto także różaniec, tę modlitwę wskazywano i propagowano jako medytację Ewangelii.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI