Kim był przyjaciel świętego Pawła? 

Wspominamy dzisiaj w Kościele świętego Barnabę, jednego z 72 uczniów Pana Jezusa, nazwanego również Apostołem i przyjaciela świętego Pawła… jeszcze ze szkoły.  

Józef i Szaweł siedzieli w jednej ławce szkolnej. Lubili się. Wtedy jeszcze nikt nie podejrzewał, że za kilka lat staną się Barnabą i Pawłem, z pomocą których nawróci się kilka tysięcy osób… 

Syn Pocieszenia 

Urodził się w pobożnej, żydowskiej rodzinie, w rodzie Lewiego. Jego kuzyn, Marek był natchnionym autorem jednej z czterech Ewangelii. Uczył go Gamaliel – Żyd, który objaśniał mu święte pisma. Ten sam, który bronił schwytanych apostołów, gdy faryzeusze chcieli ich zabić. Wszystko się zmieniło, gdy Jezus zaczął publicznie nauczać. Barnaba wiedział, kim naprawdę jest Jezus.  

Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów (Dz 4, 36-37). 

Barnaba miał duży autorytet. Gdy Szaweł się nawrócił i stał się Pawłem, to właśnie Barnaba zaświadczył wśród pozostałych apostołów o prawdziwości jego świadectwa. Przygarnął Pawła do siebie. Dopiero wtedy zaczęli wspólnie ewangelizować w Antiochii, prawie 10 lat po śmierci Jezusa na krzyżu. Apostołowie nazwali Józefa Barnabą, czyli Synem Pocieszenia. Razem z Pawłem nawrócili na Cyprze namiestnika wyspy, Sergiusza Pawła. Kiedy św. Paweł uzdrowił człowieka chromego w miasteczku Perge, „na widok tego, co uczynił Paweł, tłumy zaczęły wołać po likaońsku: «Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas». Barnabę nazwali Zeusem, a Pawła Hermesem, gdyż głównie on przemawiał. A kapłan Zeusa, który miał świątynię pod miastem, przywiódł przed bramy woły i przyniósł wieńce, i chciał z tłumem złożyć (im) ofiarę. Na wieść o tym Apostołowie Barnaba i Paweł rozdarli szaty (…). Zawiedziony tłum od entuzjazmu przeszedł do wściekłości” (Dz 14, 1-21). 

Zawsze ostatni 

Misja św. Barnaby nie była łatwa. Podróżował on najpierw ze św. Pawłem, a potem św. Markiem, niosąc pomoc potrzebującym, nawracając i uzdrawiając. Można powiedzieć, że dzięki misyjnej pracy św. Barnaby do Kościoła przyłączyły się setki tysięcy osób, trudno jednak realnie ocenić efekty pracy tego niezwykłego apostoła. W „Żywocie świętego Barnaby” czytamy, że 

odznaczał się cnotą skromności i pokory. Nigdy się nie chwalił i nie wysuwał na pierwsze miejsce, chociaż mu się nieraz należało takowe zająć, a przy tem był pilnym w wykonywaniu obowiązków, jakie na siebie przyjął. 

Znał świętego Pawła „ze szkolnej ławki”, a mimo tego nigdy się nie wywyższał, tylko pokornie wykonywał to, co było do zrobienia. Mimo że Bóg objawił mu już wcześniej, iż umrze śmiercią męczeńską, dalej ewangelizował. Dzisiaj Ojcowie Kościoła zgodnie mówią, że był człowiekiem wielkiej wiary. Nie zniechęcał się nigdy i zawsze miał w sobie Ducha Świętego. Najbardziej zależało mu zawsze na tym, by inni wytrwali swoim sercem przy Panu Bogu. Ostatecznie został ukamieniowany na Cyprze. Pochował go święty Marek – z ewangelią na piersiach, tak jak prosił.  

*** 

Boże, który nas wspierasz zasługami i pośrednictwem św. Barnaby, Apostoła, spraw miłościwie, abyśmy za jego wstawieniem się darów miłosierdzia Twego z Twej łaski dostąpili. Amen. 

Zobacz także