Komentarz do Ewangelii, 16 maja 2025

Z Ewangelii na dziś: „W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: «Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich»” (J 17,20-26). 

Święto św. Andrzeja Boboli. Męczennika jedności. Jezus modli się za nas. To niesamowite. Nie tylko za apostołów — „ale i za tych, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie”. Czyli za mnie. I za Ciebie. Za nasz Kościół. Naprawdę „nasz”. Prosi Ojca, w tej jednej z ostatnich zapisanych Jezusowych modlitw, bo po zakończeniu ostatniej wieczerzy, o jedność: „aby byli jedno”. Bo jedność nie jest dodatkiem. Jest znakiem. Ma sprawić, „aby świat uwierzył”. Tym bardziej dziś wybrzmiewają te słowa, gdy obchodzimy święto św. Andrzeja Boboli – kapłana, który oddał życie za wiarę i za jedność chrześcijan. Jedność niełatwą, wymagającą, okupioną krwią i przebaczeniem. To nie jest łatwa Ewangelia. Ale bardzo konkretna. Czy w moim środowisku – rodzinie, parafii, klasztorze, kurii, wspólnocie – buduję jedność? Czy raczej ją rozrywam? Oby nie. Znak jedności Kościoła, chrześcijan, jest niezbędny w tym jakże podzielonym świecie. 

Zobacz także