Komentarz do Ewangelii, 28 kwietnia 2020

Z Ewangelii na dziś: „«Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: ‘Dał im do jedzenia chleb z nieba’».Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!». Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie»” (J 6, 31-35). 

 

Czasem mamy w sobie bardzo pyszne myślenie – że to, co mamy czy kim jesteśmy, zawdzięczamy sobie samym. No, może przodkom. To nie tak. Izraelici myśleli, że mannę na pustyni, jedzenie, dał im Mojżesz, a tym Kimś był Bóg. To trudne do akceptacji w naszym sposobie myślenia. Trzeba pokory, aby zrozumieć, że nadzy przychodzimy na ten świat i tacy wracamy do Boga po śmierci. To, co mamy, kim jesteśmy, w sensie dobra, posiadamy dzięki Bogu i od Niego. Nie tylko dzięki sobie. To są dane nam narzędzia, których celem nie jest ich posiadanie samo w sobie, bycie „kimś”, ale służą one do takiego wykorzystania, służenia innym, uszlachetnienia nas, abyśmy dostali się do nieba. 

Zobacz także