Komentarz do Ewangelii, 29 stycznia 2022

Z Ewangelii na dziś: „Owego dnia, gdy zapadł wieczór, Jezus rzekł do swoich uczniów: »Przeprawmy się na drugą stronę«. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała wodą. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: »Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?«. On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: »Milcz, ucisz się!«. Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: »Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!«. Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: »Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?«” (Mk 4, 35-41). 

Nieraz tego doświadczyłem, doświadczyliśmy. Nie ma takiej burzy, której by nie mógł uspokoić Jezus. Nie chodzi tylko o burze przyrodnicze, ale o te życiowe czy duchowe, kiedy zmagamy się ze złem i grzechem, z toksycznymi relacjami. Zaskakującym odkryciem może być to, że Jezioro Galilejskie jest najniżej położonym zbiornikiem słodkowodnym na świecie, w zasadzie znajduje się w wielkiej dziurze w kształcie rynny (213 m p.p.m.) – to też podpowiedź. Warto, jak uczniowie z Ewangelii – bo przecież też jesteśmy uczniami, choć współczesnymi – gdy przeżywamy trudności, jesteśmy w dole, depresji, zmagamy się z przerastającym nas grzechem, krzyknąć na modlitwie: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że ginę”. Nieraz doświadczyłem tego, że On nas nie pozostawi.

Zobacz także