Komentarz do Ewangelii, 5 lutego 2020

Z Ewangelii na dziś: „Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony»” (Mk 6, 1-4). 

 

Tak to działa chyba od zawsze. Najtrudniej głosić Ewangelię osobom, które najbardziej nas znają. Doświadczył tego Mistrz z Nazaretu. Jego weryfikacja u sąsiadów, znajomych, „nie wyszła” pozytywnie. Z nami jest jeszcze gorzej. Bo najbliżsi widzą, że czasem żyjemy tak, jakbyśmy Boga nie znali. W pierwszej regule franciszkanów, tej sprzed 800 lat, było napisane, że: „wszyscy bracia są posłani, aby głosić Ewangelię, a tylko niektórzy słowem”. To ważna intuicja. Mniej mówić, obiecywać, nakazywać, a bardziej żyć Ewangelią. Po prostu pozwalać, aby Jezus, dzień po dniu, nas przemieniał. To, jak się wydaje, może ludzi bardziej przekonać. 

Zobacz także