Komentarz do Ewangelii (wigilia paschalna), 3 kwietnia 2021

Z Ewangelii liturgii paschalnej: „Gdy minął szabat, Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: »Kto nam odsunie kamień z wejścia do grobu?« Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień został już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca, siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: »Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. A idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: ‘Podąża przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział’” (Mt 28, 1-8).  

 

Zmartwychwstał. Zachwyt. Niedowierzanie. On Żyje. Świętowanie tego wydarzenia autentycznie wzrusza. Nadaje sens chrześcijaństwu. Pokazuje, jak mamy przechodzić z własnych śmierci: ograniczeń, kompleksów, niewiary we własne umiejętności, słabości, niemożności czy grzechów – do życia. Z Nim możemy. Chrześcijanie to przecież ludzie Paschy – Wielkanocy, żyjący od tego święta do tego święta, żyjący zmartwychwstaniem Mistrza i swoimi małymi „zmartwychwstaniami”. Kobiety, Maria Magdalena, druga Maria i Salome, pierwsze niosły nowinę o Zmartwychwstałym. To zadanie i dla nas. Dzień po dniu. Do wszystkich, bez wyjątku. Słowem, a nade wszystko życiem. 

Zobacz także