Kościół w Polsce w ochronie dzieci i młodzieży przed przestępstwami molestowania

Konferencja Episkopatu Polski przygotowuje Stanowisko ukazujące działania dotyczące ochrony dzieci i młodzieży w Polsce, które ma niebawem się ukazać. W każdej polskiej diecezji zostanie także wdrożony program prewencji wobec przestępstw pedofilii, a ponadto biskupi podjęli decyzję o zebraniu danych statystycznych na temat nadużyć seksualnych wobec nieletnich, których sprawcami były osoby duchowne.

Jest to kontynuacja działań, jakie w tej sferze Kościół w Polsce podejmuje od 10 lat.

Pierwsze wytyczne określające sposób postępowania w przypadkach nadużyć seksualnych polscy biskupi przyjęli w 2009 r. Zostały one później przepracowane, zgodnie z okólnikiem Kongregacji Nauki Wiary Stolicy Apostolskiej z 2011 r. Obecnie obowiązujące w Polsce ”Wytyczne dotyczące wstępnego dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia” zostały przyjęte w 2014 r. i zaakceptowane przez Stolicę Apostolską. W czerwcu 2017 r. Wytyczne zostały dostosowane do zmian w polskim Kodeksie Karnym, nakładającym obowiązek zgłaszania każdego przypadku takiego przestępstwa do państwowych organów ścigania.

Skala problemu

Przestępstwa pedofilii oraz molestowania małoletnich są poważnym problemem społecznym w Polsce. Według „Raportu o zagrożeniach bezpieczeństwa i rozwoju dzieci w Polsce. Dzieci się liczą 2017”, opublikowanego przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę – 12,4 proc. dzieci i młodzieży między 11 a 17 rokiem życia doświadczyło przynajmniej jednej z form wykorzystania seksualnego. Ministerstwo Sprawiedliwości informuje, że w 2017 r. z tytułu art. 200 (seksualne wykorzystanie małoletniego) zostało wszczętych 2 tys. 391 postępowań, a liczba stwierdzonych przestępstw wyniosła – 1 tys. 324. Te dane nie odsłaniają jeszcze skali problemu. Ofiar jest prawdopodobnie znacznie więcej, gdyż jeden sprawca ma często na sumieniu kilka bądź kilkanaście skrzywdzonych małoletnich osób. Jest to więc palący problem dotyczący wszystkich środowisk, wymagający adekwatnych działań i budowania systemu prewencji na poziomie krajowym. 

Przestępstwa dokonywane na tym tle przez duchownych stanowią prawdopodobnie niewielki promil. Ich sumaryczna liczba w skali ogólnopolskiej nie jest dotychczas znana. Wynika to ze specyfiki kościelnej struktury, gdzie diecezja jest jednostką o bardzo dalekiej autonomii, podlegającą Stolicy Apostolskiej. Dane przypadków z diecezji są znane poszczególnym biskupom oraz watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary. 
Na dzień dzisiejszy pięć polskich diecezji zdecydowało się opublikować dane dotyczące skali wykorzystania seksualnego małoletnich przez duchownych. 

W diecezji płockiej w ciągu minionych 11 lat (od 31 maja 2007 r. czyli okresu posługi bp. Piotra Libery) 9 duchownych zostało oskarżonych, żaden z nich nie pracuje z dziećmi i młodzieżą, niektórzy zostali usunięci ze stanu duchownego. W omawianym okresie zostało poszkodowanych 16 ofiar, w tym 3 poniżej 15 roku życia. Ponadto biskup poinformował o dwóch duchownych oskarżonych o takie czyny w okresie komunistycznym. 

Dane za okres 26 lat, czyli od momentu powstania, opublikowała diecezja warszawsko-praska. Postępowanie wszczęto wobec 12 osób, z tego dwa nie potwierdziły prawdziwości zarzutów. Z dziesięciu spraw trzy zostały zakończone i dotyczyły osób pokrzywdzonych między 15. a 18. rokiem życia. Siedem spraw wciąż trwa.

Dane za okres swej posługi, od grudnia 2010 r., opublikował biskup polowy Józef Guzdek. W Ordynariacie były prowadzone 3 procesy kanoniczne. Jeden zakończył się usunięciem ze stanu duchownego oraz wyrokiem skazującym przed sądem powszechnym. Jedna sprawa została wszczęta odnośnie czynu popełnionego w przeszłości. Choć na gruncie kodeksu karnego czyn nie nosił znamion przestępstwa, jednak stwierdzono kanoniczne przestępstwo. Ksiądz zakończył posługę i nie pełni funkcji duszpasterskich. Jedna sprawa została umorzona przez prokuraturę, jednak po przeprowadzeniu procesu kanonicznego duchowny został odsunięty od zadań duszpasterskich. Jedna sprawa jest w toku. 

Biskup opolski Andrzej Czaja w niedawnym liście pasterskim poinformował o 10 księżach oskarżonych w jego diecezji o wykorzystanie seksualne osoby małoletniej: 6 spraw zakończono, 3 trwają, 1 ksiądz został uniewinniony.

W diecezji pelplińskiej – jak głosi niedawny komunikat rzecznika – od 1992 r. przeprowadzono 12 postępowań. W 4 przypadkach doniesienia nie zostały potwierdzone. W jednym ksiądz został wydalony ze stanu duchownego i odbył karę więzienia. 3 innych prowadziło rozmowy z podtekstem erotycznym w mediach społecznościowych z osobami w wieku 16 i 17 lat. Zostali upomnień kanonicznie, 2 skierowano na terapię, a jeden porzucił stan kapłański. W jednym przypadku dochodzenie wstępne uprawdopodobniło popełnienie przestępstwa, jednak duchowny zmarł. Obecnie jedna sprawa znajduje się w Kongregacji Nauki Wiary.

Przypuszczać można, że w innych diecezjach skala może być podobna. 

W komunikacie z Zebrania Plenarnego KEP w Płocku we wrześni 2018, biskupi poinformowali o podjęciu decyzji zebrania danych statystycznych na temat przypadków nadużyć seksualnych z każdej diecezji. 

Pomoc ofiarom

Pierwszorzędnym aspektem poruszanym w Wytycznych polskiego Episkopatu jest kwestia traktowania ofiar. Szczegóły zostały omówione w Aneksie nr 1. „Troska o ofiary nadużyć seksualnych to podstawowy akt sprawiedliwości ze strony wspólnoty Kościoła, odczuwającej ból i wstyd z powodu krzywdy wyrządzonej dzieciom i młodzieży” – czytamy.

Przełożeni kościelni (biskupi lub przełożeni prowincji zakonnych) w związku z uzyskaniem informacji o przypadku nadużycia seksualnego wobec niepełnoletniego, mają obowiązek: udzielenia pomocy duchowej i psychologicznej ofierze nadużycia seksualnego, a w razie potrzeby także konsultacji prawnej; podjęcia działań zmierzających do uniemożliwienia ewentualnej kontynuacji przestępstwa i zapewnienia ofierze poczucia bezpieczeństwa oraz podjęcia działań mających na celu uzdrowienie zaufania i przywrócenie właściwego klimatu dla kontynuacji pracy duszpasterskiej we wspólnocie kościelnej.

Osoba lub komisja przyjmująca zgłoszenie od ofiary bądź jej opiekunów prawnych ma zapewnić „maksymalne poczucie bezpieczeństwa, okazać wolę życzliwego wysłuchania i przyjęcia prawdy oraz upewnić w przekonaniu, że osoby, ujawniając swoje cierpienie, pomagają też Kościołowi w przywróceniu naruszonego ładu moralnego”.
Ponadto ofierze nadużycia seksualnego, którą jest osoba niepełnoletnia, pomoc duchowa i psychologiczna powinna być udzielana w ścisłej współpracy z rodzicami lub opiekunami prawnymi, a w przypadku ofiary poniżej 15. roku życia za wyraźną ich zgodą. Pomoc ta winna objąć także osoby z najbliższego otoczenia ofiary, w szczególności członków jej rodziny.

Koordynator KEP i delegaci ds. ochrony dzieci i młodzieży

W czerwcu 2013 r. Konferencja Episkopatu Polski powołała na szczeblu ogólnokrajowym koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży, którym został jezuita o. Adam Żak. Zakres jego obowiązków jest bardzo szeroki. Jest to m.in. szkolenie delegatów oraz wspieranie działań osób odpowiedzialnych za prewencję w kościelnych jednostkach organizacyjnych oraz w grupach dzieł wychowawczych i oświatowych; wypracowanie standardów jakości w zakresie prewencji i ich upowszechnianie; opracowanie i rozwój ogólnopolskich programów szkoleniowych jak również współpraca z mediami w celu tworzenia przychylnej atmosfery dla ochrony dzieci i młodzieży przed wykorzystaniem seksualnym, w skali całego społeczeństwa.

Dzięki inicjatywie krajowego koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży w każdej polskiej diecezji i w każdym większym zgromadzeniu zakonnym został wyznaczony i przygotowany delegat ds. ochrony dzieci i młodzieży. Jest to osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o wykorzystaniu seksualnym małoletnich przez osobę duchowną i za wskazanie pomocy psychologicznej, prawnej i duszpasterskiej. W całej Polsce jest ich 80. Nazwiska i dane kontaktowe widnieją na większości stron diecezjalnych, a pełna lista oraz baza danych kontaktowych znajduje się na stronie Centrum Ochrony Dziecka. Oprócz delegatów, zostało wyznaczonych 69 wyspecjalizowanych duszpasterzy gotowych do pomocy duchowo-duszpasterskiej pokrzywdzonym oraz ich rodzinom, gdy takiej sobie życzą. 

Centrum Ochrony Dziecka 

Z inicjatywy ks. Adama Żaka, w marcu 2014 r. przy Akademii Ignatianum w Krakowie powstało Centrum Ochrony Dziecka. Do podstawowych zadań COD należy działalność szkoleniowa i wychowawcza w zakresie psychologicznym, pedagogicznym i duchowym w tematyce związanej z wykorzystywaniem seksualnym małoletnich oraz opracowanie i rozwój programów prewencji i wzorów dobrych praktyk dla różnych środowisk duszpasterskich, formacyjnych i wychowawczych, aby pomóc im w tworzeniu bezpiecznych środowisk dla dzieci i młodzieży.

Równocześnie ze szkoleniami delegatów i duszpasterzy wyznaczonych przez przełożonych, COD rozpoczęło systematyczne szkolenia dla księży diecezjalnych i zakonnych pracujących w duszpasterstwie. „Wciąż jesteśmy zapraszani przez biskupów i przełożonych zakonnych. W wielu miejscach przyjmuje się taki model, że szkolenie w zakresie ochrony dzieci i młodzieży staje się stałym elementem formacji po święceniach. Również wiele seminariów diecezjalnych i zakonnych realizuje programy szkoleń dla kleryków – wyjaśnia o. Żak w rozmowie z KAI. W ten sposób dzięki działalności COD przeszkolonych zostało do tej pory około 3 tys. osób, które na co dzień zajmują się edukacją dzieci i młodzieży.

We współpracy z Akademią Ignatianum, w 2016 r. COD zainicjowało specjalistyczne studia podyplomowe z profilaktyki przemocy seksualnej wobec dzieci i młodzieży. Podczas trwających 3 semestry zajęć, studenci uczą się zapobiegania, rozpoznawania i właściwego reagowania na przemoc w rodzinach, szkołach oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych, a także w innych grupach formalnych i nieformalnych pracujących z dziećmi. W październiku 2018 roku ruszyła druga edycja studiów.

System prewencji

Biskupi przyjęli także odrębny dokument o zasadach prewencji wobec przypadków pedofilii, jakie mogą się zdarzyć w Kościele. Dokument został uchwalony podczas 365. zebrania plenarnego KEP, 10-11 czerwca 2014 r. 

Nową jakością, jaką wnosi ten dokument, jest zobowiązanie różnego rodzaju kościelnych jednostek wychowawczych oraz grup duszpasterskich dzieci i młodzieży do opracowania i stosowania procedur prewencji nadużyć seksualnych, co podlegałoby kontroli. Te standardy są obecnie opracowywane i wprowadzane stopniowo przy współudziale osób i grup zaangażowanych w pracę z dziećmi i młodzieżą.

W dokumencie przypomina się, że „wszystkie nadrzędne kościelne struktury duszpasterstwa dzieci i młodzieży, organizacje katolickie, zrzeszenia dzieł wychowawczych i oświatowych prowadzone przez jednostki organizacyjne Kościoła, powinny przyjąć i wdrażać konkretne reguły, formy i struktury prewencji odpowiednie dla różnych zakresów i form pracy z dziećmi i młodzieżą oraz dla różnych poziomów odpowiedzialności organizacyjnej za tę pracę”.

Diecezjalne programy prewencji

Na zebraniu Rady Biskupów Diecezjalnych na Jasnej Górze 25 sierpnia 2018 r, zapadła decyzja, że w każdej polskiej diecezji zostanie opracowany i wdrożony w życie program prewencji przed przestępstwami wykorzystywania dzieci i młodzieży na tle seksualnym. W każdej diecezji ma powstać specjalny zespół zajmujących się prewencją. Zresztą niektóre diecezje już je posiadają, np. rzeszowska, radomska czy warszawsko-praska. Decyzja ta została potwierdzona dodatkowo na zebraniu plenarnym Episkopatu w Płocku, 26 września br. 

Wszystkie metropolie i diecezje zobowiązały się przygotować specjalny program, określający zasady profilaktyki w zakresie ochrony dzieci i młodzieży. Programy obejmą poszczególne sektory pracy z dziećmi i młodzieżą, a więc duszpasterstwo rodzin, wydziały katechetyczne, szkoły i przedszkola katolickie, wydziały duszpasterskie, Caritas, seminaria duchowne i formację permanentną kapłanów.

„Chodzi o to, by księża i świeccy wzajemnie się uwrażliwiali na problem ochrony dzieci i młodzieży, na krzywdę ofiar” – tłumaczył abp Wojciech Polak, prymas Polski i przewodniczący Komisji Duchowieństwa. Celem tych działań jest także budowanie takiego systemu, w którym młodzi będą czuć się bezpiecznie.

Analogiczne programy prewencji mają powstać w każdym zgromadzeniu zakonnym prowadzącym pracę wychowawczą bądź edukacyjną. – Chodzi o to, aby ci wszyscy, którzy w danej diecezji lub zakonie mają kontakt z dziećmi i młodzieżą, potrafili właściwie w różnych sytuacjach działać, jeśli dostrzegliby jakiekolwiek zagrożenia – wyjaśnił prymas Polski.

Profilaktyka i działania na etapie formacji kapłańskiej

Trzeci z kolei aneks Wytycznych wskazuje na te elementy w programie formacji do kapłaństwa, które w kontekście tej problematyki są istotne z punktu widzenia profilaktyki. Przypomina się, że w formacji do kapłaństwa „nie może zabraknąć właściwego traktowania i przeżywania sfery seksualnej oraz umiejętnego przygotowania do życia w czystości i celibacie”. Ponadto „kształtowanie właściwej tożsamości seksualnej powinno dokonywać się przez świadomą akceptację tej sfery i ukierunkowanie jej na głębszą integrację ze sferą emocjonalną i duchową”.

Przypomina się, że „droga do rozeznania ewentualnych trudności w sferze seksualnej powinna rozpoczynać się już w momencie przyjmowania kandydata do seminarium lub zakonu”. Wobec tego zgłaszający się kandydat powinien przejść stosowne badanie psychologiczne, pogłębiony wywiad oraz test, które pozwolą jego formatorom zorientować się co do poziomu dojrzałości seksualnej oraz występowania ewentualnych zaburzeń.
Do seminarium duchownego lub instytutu zakonnego nie należy przyjmować kandydatów, u których stwierdzono „występowanie zaburzeń w sferze seksualnej, w tym głęboko zakorzenionej orientacji homoseksualnej”.

Następnie, na etapie formacji, przedmiotem wykładów i konferencji powinna być także tematyka związana z „kształtowaniem dojrzałej seksualności”. Należy ją również uwzględnić w kierownictwie duchowym oraz w innych działaniach służących rozwojowi życia duchowego.

Ponadto „kandydaci do kapłaństwa lub życia zakonnego powinni otrzymać konieczną wiedzę w zakresie odpowiedzialności na forum kościelnym i państwowym, za przestępstwa przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu, w szczególności popełnione z osobami niepełnoletnimi, a także w zakresie obowiązujących procedur przewidzianych w prawie powszechnym i w prawie lokalnym w odniesieniu do kontaktu z ofiarami nadużyć seksualnych, popełnionych przez duchownych”.

W aneksie podkreśla się także potrzebę skutecznej prewencji w zakresie ochrony dzieci i młodzieży przed ewentualnymi przestępstwami w tej sferze. Zaznacza się, że „prewencja nadużyć seksualnych wobec nieletnich stanowi integralną część zaangażowania Kościoła w pracę z dziećmi i młodzieżą”.

Pedofilia – jeden z najcięższych grzechów

Nadużycia seksualne wobec nieletnich Kościół uznaje za ciężkie grzechy, domagające się jednoznacznych sankcji o charakterze dyscyplinarnym wobec osób, którym udowodniono popełnienie takich czynów – czytamy w Wytycznych polskiego Episkopatu. 

Dokument Episkopatu stwierdza jednoznacznie, że „osoby winne naruszeń praw dzieci i młodzieży, niezależnie od pełnionej funkcji lub urzędu [w Kościele], zostaną pociągnięte do odpowiedzialności zgodnie z obowiązującymi normami ustanowionymi przez kompetentną władzę kościelną przy poszanowaniu prawa obowiązującego w Polsce”. 

Procedury ścigania podejrzanych

Wytyczne Episkopatu przewidują, że kiedy zgłoszone przestępstwo wykorzystania seksualnego osoby małoletniej zostaje uznane za prawdopodobne, to wówczas biskup (jeśli chodzi o księdza diecezjalnego) bądź przełożony zakonny (jeśli chodzi o zakonnika) powinien natychmiast poinformować Stolicę Apostolską, a konkretnie Kongregację Nauki Wiary – aby sprawie nadano bieg. Ponadto od lipca 2017 r. istnieje obowiązek zgłoszenia tej sprawy państwowemu wymiarowi sprawiedliwości. Aneks nr 2 Wytycznych precyzuje ten obowiązek w następujący sposób: „W przypadku gdy z treści zgłoszenia wynika możliwość popełnienia czynu zabronionego, opisanego w art. 197 § 3 lub 4 kk, art. 198 kk, art. 200 kk, a doniesienie można uznać za wiarygodne, przełożony kościelny zawiadamia za pośrednictwem wyznaczonego pełnomocnika właściwy organ powołany do ścigania przestępstw”. Nie ma takiego obowiązku, jeśli przełożony kościelny posiada wiedzę, że organy ścigania zostały już powiadomione o czynie zabronionym.

Pierwszym etapem postępowania kanonicznego (wewnątrzkościelnego) po zgłoszeniu jest dochodzenie wstępne, prowadzone na szczeblu diecezji bądź zakonu. Jego celem jest ustalenie czy dane przestępstwo jest lub nie jest prawdopodobne. Od ustalenia prawdopodobieństwa dalsze postępowanie toczy się pod kontrolą Stolicy Apostolskiej, aby zapewnić skuteczność dalszego postępowania i uniknąć jakiegokolwiek „tuszowania”. 

Na dalszym etapie ustanawiany jest kościelny trybunał, który, jeśli przestępstwo zostało udowodnione, orzeka o rodzaju i wysokości kary. 

Kary kościelne

Jeśli chodzi o kary kanoniczne, to najpoważniejszą z nich jest wydalenie ze stanu duchownego. Może to być też kara zawieszenia w posłudze kapłańskiej na określony okres, ograniczenia posługi, zakazu kontaktów z dziećmi i młodzieżą, itp. 

Dokumenty kościelne – zarówno Stolicy Apostolskiej jak i przyjęte przez Konferencję Episkopatu Polski – wskazują też na potrzebę współpracy między Kościołem a państwem w zakresie ścigania tego rodzaju przestępstw. W związku z tym duchowny, który dopuścił się przestępstwa nadużycia seksualnego wobec małoletniego poniżej 15. roku życia, jest zagrożony podwójną karą – jedną ze strony kanonicznego porządku prawnego (tu także wówczas, gdy ofiara nie ukończyła 18. roku życia), drugą ze strony prawa państwowego, którego zapisów Kościół przestrzega. Kościelne regulacje prawne są bardziej restrykcyjne od państwowych. Ochrona obejmuje nie tylko osoby do 15. roku życia, jak w prawie państwowym, ale także osoby, które nie ukończyły 18 roku życia. 

O radykalnej postawie Kościoła świadczy również fakt, że niezależnie od rygorystycznego traktowania duchownych, którzy ulegli tego rodzaju przestępstwom, w czerwcu 2016 r. papież Franciszek wydał motu proprio „Come una madre amorevole” nakazujące karanie biskupów i przełożonych zakonnych w sytuacjach, kiedy udowodni się im ukrywanie sprawców pedofilii. Definiuje w nim odpowiedzialność biskupów, eparchów katolickich Kościołów wschodnich i innych duchownych, sprawujących władzę w Kościele lokalnym, za niepodejmowanie działań w razie zaistnienia przypadków wykorzystania seksualnego małoletnich przez duchownych. Motu proprio oprócz procedur określa także kary dla biskupów i przełożonych, aż do usunięcia z urzędu.

Liturgia pokutna

Ponieważ dla Kościoła sprawa wykorzystywania seksualnego małoletnich przez osoby duchowne ma nie tylko wymiar prawno-karny i społeczny, ale również moralno-duchowy, stąd zaproszenie do modlitwy pokutnej. Ma ona, jak napisał Franciszek w Liście do Ludu Bożego, „rozbudzić sumienia, solidarność i zaangażowanie na rzecz kultury ochrony oraz mówienia «nigdy więcej» wszelkim rodzajom i formom nadużyć”.

Przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki wystosował specjalny komunikat na temat modlitwy i pokuty w intencji ofiar pedofilii w dn. 3 marca 2017 r. „Konieczne jest głębokie rozeznanie duchowe i wspólnotowy rachunek sumienia. Należy pamiętać o cierpieniu osób, które doświadczyły molestowania seksualnego – ze strony duchownych czy świeckich – i wznosić wspólnie modlitwę przebłagania za niegodziwe czyny wobec nich popełnione. Fakt, że zostały one popełnione także przez ludzi Kościoła staje się dla nas wyrzutem sumienia i przynagleniem do podjęcia pokuty i czynów miłosierdzia” – napisał.

Pierwsza tego typu liturgia pokutna w Polsce odbyła się w czerwcu 2014 r. w jezuickiej Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie w ramach międzynarodowej konferencji nt. „Jak rozumieć i adekwatnie odpowiedzieć na wykorzystanie seksualne małoletnich w Kościele”. W czasie modlitwy, w której uczestniczyli m. in. Nuncjusz Apostolski abp Celestino Migliore oraz Prymas Polski abp Wojciech Polak, przewodniczący liturgii bp Piotr Libera powiedział: „Zawstydzeni i skruszeni prosimy o przebaczenie. Prosimy Boga i prosimy ludzi skrzywdzonych przez kapłanów!”

Zobacz także