Pasterze pachnący owcami w świątecznych „Misyjnych Drogach”

W najnowszym wydaniu pisma zostali przedstawieni pasterze z misji, którzy, jak mawia papież Franciszek, pachną owcami. Przesiąkli zapachem i życiem ludzi, z którymi są od lat na różnych kontynentach. Urobieni ewangelicznie, jak tylko można najbardziej, są szczęśliwi. Żyją dla Boga i innych. Uwiarygadniają Kościół.

„Do tego tematu papież Franciszek wraca od pierwszych chwil pontyfikatu. Wyraziście wyartykułował go w bazylice św. Piotra w 2015 r. Powiedział, że księża-pasterze, aby być wiarygodnymi, „muszą pachnieć owcami, a nie drogimi perfumami”. Papież przypomniał zadania księży, nawiązując do bardzo oblackiej Ewangelii, którą czytamy w uroczystość naszego założyciela, św. Eugeniusza de Mazenoda. Słyszymy w niej, że mają: »ubogim nieść dobrą nowinę, więźniom głosić wolność, a niewidomym przejrzenie; uciśnionych obdarzać wolnością« (ŁK 4,18). Do pasterskiego „pachnięcia owcami” wraca na spotkaniach z ludźmi peryferii, biskupami, czy chociażby w czasie ostatnich misyjnych pielgrzymek” – napisał w edytorialu redaktor naczelny, o. Marcin Wrzos OMI. „Pasterzy pachnących owcami jest wielu. Spotykamy ich. Są także na misjach. »Pachnieć owcami« da się tylko wtedy, gdy się je nosi, karmi, opatruje, dogląda. Nie da się przejąć jakiegoś zapachu z dystansu. Trzeba się zbliżyć, dzielić życie. W tym wydaniu pisma zobaczymy misyjne drogi takich misjonarzy. Ludzi dzielących życie ze swoimi owcami, utytłanych błotem, potem, zarobionych ewangelicznie po łokcie – tylko dlatego, że są rozkochani w Bogu i w Ewangelii” – kontynuował.

>>> Zamów prenumeratę „Misyjnych Dróg”

Autorzy tekstów na łamach „Misyjnych Dróg” (m.in. Kasper Kaproń OFM, Dariusz Kałuża MSF, Emilia Klimasara, Rafał Bilicki, Andrzej Madej OMI) przedstawili misyjnych pasterzy pachnących owcami, będących blisko ludzi. W dwumiesięczniku można przeczytać zarówno misjologiczną analizę pielgrzymki papieża Franciszka do Tajlandii i Japonii (autorstwa Emanueli Góry CSDP), jak i Synodu dla Amazonii (Tomasz Szyszka SVD). W oblackim piśmie znajdziemy także wypowiedzi ekspertów dotyczące współczesnej realizacji powołania do bycia pasterzem: Sławomira Stawickiego OMI, Justyny Janiec-Palczewskiej i kard. Konrada Krajewskiego.

W 199. numerze „Misyjnych Dróg” czytelnicy znajdą rozmowy z bp. Jerzym Mazurem SVD i Tomaszem Terlikowskim. Dotyczą tematu numeru i ukazują model misyjnego bycia pasterzem. W rozmowach poruszono temat spadającej liczby misjonarzy z Polski, kryzysu misyjnego Kościoła, jak i zakończonego Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego.

W czasopiśmie znalazło się miejsce na dwa fotoreportaże. „Z Nairobi ruszam autobusem w kierunku Kisumu. Po kilku godzinach skręcam do Kakemega, gdzie pośród »płaczących skał« ludzie wciąż zanoszą modły do duchów przodków z wiarą, że te zostaną przez nich wysłuchane. Tamtejsze ziemie należą do dystryktu Bungoma. Zamieszkuje je grupa etniczna Bukusu, której jednym z klanów jest Bakhone, stary klan z barwnym ceremoniałem i szacunkiem dla plemiennych tradycji. To tu, w styczniu 1923 r., przyszedł na świat Otunga, syn Sudiego, który po latach stał się »twarzą Kenii«” – to fragment zapisków Krzysztofa Błażycy z Kenii. Natomiast reportaż Maksymiliana Nagalskiego dotyczy Korei Południowej: „Po Vincenzo Bordo widać, że zawsze chciał czegoś więcej. Taki typ człowieka, którego spotykamy i wiemy, że chłonie życie i jest ciągle nienasycony w czynieniu dobra. Będąc w seminarium stwierdził, że samo zostanie kapłanem mu nie wystarczy. Czasem siada i urobioną ręką, upaćkaną jakimś jedzeniem, kartkuje pożółkłe, wyrobione kartki Biblii. Chciał nią żyć, a nie tylko opowiadać o Ewangelii. Jest kreatywny. W jubileuszowym Roku Świętym Miłosierdzia zorganizował autobus, który jeździł od slumsów do slumsów, od wioski do wioski. Drzwi pojazdu na mocy dekretu biskupa stały się drzwiami jubileuszowymi. Przeszły przez nie setki ubogich” – przeczytamy na łamach „Misyjnych Dróg”.

W kolejnym wydaniu czasopisma nie brakuje działu „Przyjaciele Misji”, a także informacji dotyczących projektu „Misja Szkoła” prowadzonego przez redakcję. Jak zwykle jest też szesnastostronicowa wkładka dla dzieci „Misyjne Dróżki Dreptaka Nóżki” – tym razem z opowieściami z Finlandii. Opublikowano także felietony Elżbiety Adamiak i ks. Andrzeja Draguły. Wśród autorów jest również Wojciech Modest Amaro i jego „Kuchnia z misją”. Na łamach pisma czytelnicy zachęcani są też do korzystania z internetowego portalu misyjnego www.misyjne.pl.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronicowy dwumiesięcznik wydawany od 1983 r. w Poznaniu przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się o. Wacława Hryniewicza OMI, ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, o. Andrzeja Madeja OMI, Selima Chazbijewicza, Elżbietę Adamiak oraz ks. Andrzeja Dragułę. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych i antropologicznych. „Misyjne Drogi” to czasopismo misyjne o największym nakładzie i objętości w Polsce, dostępne także w wolnej sprzedaży.

Zobacz także