Modlitwa i zabawa karnawałowa w Światowy Dzień Chorego [+GALERIA]

– Osoby z niepełnosprawnościami są narzędziem w ręku Jezusa, by docierać do młodych – mówi ks. Adrian Nowicki, odpowiedzialny za duszpasterstwo osób chorych i niepełnosprawnych w diecezji włocławskiej.

Duszpasterstwo to podzielone jest na pięć okręgów terytorialnych. Funkcjonują w nich oazy chorych. Co roku organizuje się też dla osób chorych i niepełnosprawnych rekolekcje. W regionie konińskim w parafii św. Maksymiliana Kolbego poza zwyczajową modlitwą i mszą z okazji Światowego Dnia Chorego zorganizowano również… zabawę karnawałową. I to nie byle jaką. Był wodzirej, były światła, taniec i poczęstunek. – Pomysł wziął się z natchnienia Ducha Świętego – śmieje się Maja Piwnicka, koordynatorka wolontariuszy, którzy pomagają osobom chorym i z niepełnosprawnościami w diecezji.

Osoby z niepełnosprawnościami prowadzą do Jezusa

Jak wskazuje ks. Adrian Nowicki, na oazę chorych trafiają też letnie osoby w wierze, ponieważ chcą służyć człowiekowi, a przez to spotykają też Jezusa.  – Osoby z niepełnosprawnościami są narzędziem w ręku Jezusa, by docierać do młodych – mówi. Tak też było z Mają, która zaczęła swoją przygodę z wolontariatem 13 lat temu, a dzisiaj jest koordynatorką.

– Trafiłam na oazę jako osoba mocno pogubiona i to tutaj właśnie spotkałam Chrystusa, wspaniałych ludzi, poznałam żywy Kościół. Chciałabym, żeby młodzi ludzie i wolontariusze, osoby chore i niepełnosprawne, doświadczyły tego samego, bo tutaj wszyscy dostajemy od siebie nawzajem bardzo dużo – podkreśla Maja.

Dodaje, że gdy była zwykłą wolontariuszką, to bardzo dużo otrzymała. Teraz chce dawać od siebie jeszcze więcej. – Kiedyś usłyszałam słowa, że dar to jest zadanie. Kiedy zobaczyłam jak dużo tu dostałam, zechciałam się tym dzielić – zaznacza koordynatorka. – Nasza wspólnota to przestrzeń, gdzie uczymy się dostrzegać wartość drugiego człowieka i jego piękno – dodaje.

Radość

Podczas nabożeństwa i mszy poprzedzającego zabawę karnawałową miał miejsce również obrzęd namaszczenia. Jak zaznaczył ksiądz przewodniczący liturgii, zaproszone do niego są nie tylko osoby chore fizycznie, lecz także te, które cierpią psychicznie lub doświadczają jakieś słabości czy grzechu.

Bardzo dobrze się patrzy na kapłanów, którzy służą z zaangażowaniem i radością. Dla ks. Adriana Nowickiego praca z osobami z niepełnosprawnościami jest właśnie źródłem tej radości. – Wydaje się, że jeśli coś organizuje się dla osób z niepełnosprawnościami, więc to my dajemy, ale w rzeczywistości cały czas się czerpie się też od nich. To działa w dwie strony. Ja, za każdym razem jak bierzemy udział w jakimś wydarzeniu duszpasterskim, zawsze doświadczam radości – mówi duchowny. – Nie uważam, że to ja im coś daję, oprócz może energii i czasu, ale jest to czas i tak bardzo dobrze dla mnie spędzony. Po to zostałem księdzem. To jest takie żywe duszpasterstwo, żywy Kościół, tutaj doświadcza się Jezusa – dodaje.

Osoby z niepełnosprawnościami pomagają leczyć również duchową ślepotę. To kolejna rzecz, którą otrzymują wolontariusze, mimo że wydaje się, że to oni dają. – Podczas jednej z moich pierwszych oaz dotknęło mnie świadectwo pani, która miała wówczas 80 lat. Powiedziała, że przez całe swoje życie dążyła do tego, żeby mieć jeszcze więcej, cały czas była niezadowolona. Dopiero pod koniec swojego życia trafiła na oazę, gdzie zrozumiała, że naprawdę miała wszystko, ale była ślepa i tego nie dostrzegała – mówi Maja.

Zobacz także