Odkrywamy Camino de Santiago#6: zobacz koniec świata

Podobno prawdziwi pielgrzymi nie kończą Camino w Santiago de Compostela, ale idą dalej – do Fisterry. My trochę ułatwiliśmy sobie tę podróż, ale ostatecznie też wylądowaliśmy na „końcu świata”.

I był to piękny koniec świata. Pomyśleliśmy nawet, że gdyby rzeczywiście być świadkiem końca świata, to można byłoby być właśnie tam… Kilkadziesiąt kilometrów dzieli Fisterrę od Santiago de Compostela. To jakieś 3-4 dni drogi – jeśli pokonujemy ją pieszo. Trasa oczywiście oznaczona jest muszlami. My jednak chcieliśmy w Fisterze spędzić trochę więcej czasu, więc skorzystaliśmy z podwózki. Z Santiago za kilka euro można złapać busa, który zawiezie nas bezpośrednio do Fisterry. Po dość trudnej podróży (liczne zakręty) znaleźliśmy się wreszcie na końcu świata. Jeden z nas wtedy po raz pierwszy miał okazję zobaczyć Ocean Atlantycki.

>>> Odkrywamy Camino de Santiago#5: fenomen pielgrzymowania

Fisterra. Na chwilę zatrzymajmy się nad samą nazwą tej miejscowości, a zarazem też nazwą okolicznego przylądka. Po galicyjsku Fisterra, po hiszpańsku Finisterre – to odpowiednik łacińskiego zwrotu finis terrae. Oznacza on tyle co „koniec ziemi”, „koniec świata” (w sensie fizycznym). W średniowieczu bowiem, gdy nieznane były jeszcze inne lądy, miejsce to uznawano za koniec znanego ludziom świata. Za przylądkiem Finisterre nie było już nic. Tylko wielka woda – którą dziś zwiemy Oceanem Atlantyckim. I o której wiemy, że nie jest żadnym końcem. Ale dopiero Krzysztof Kolumb musiał dopłynąć do Ameryki, żeby okazało się, że na Europie świat się nie kończy. Camino warto więc zakończyć właśnie w tym miejscu – w legendarnym końcu świata. To miejsce, w którym pielgrzymi mogą odpocząć, a nawet zapomnieć o trudach codziennej drogi.

Małe i urocze

Fisterra to mała, urocza miejscowość, którą zamieszkuje na co dzień ok. 4-5 tys. mieszkańców. Na jej terenie znajduje się bardzo szeroka i piaszczysta plaża – jest to więc doskonałe miejsce na to, by odpocząć po trudach Camino. Nie brakuje też infrastruktury dla pielgrzymów i turystów. W Fisterze są znane pątnikom z całej trasy albuerge. Można też jednak dość tanio znaleźć nocleg w prywatnych kwaterach. Nam udało się nocować w pokoju, który kosztował 25 euro za dwie osoby. To naprawdę atrakcyjna cena. Zwłaszcza, że mieliśmy widok na piękny port. Port to towarzyskie centrum tej niewielkiej miejscowości. To obok niego znajduje się najwięcej restauracji i knajpek. Z portu organizowane są też wycieczki statkami. Można m.in. wyruszyć na rejs po zatoce na zachód słońca. Polecamy tę atrakcję, ponieważ – jeśli pogoda jest ładna – można zobaczyć naprawdę piękne widoki. Słońce chowające się w wodach Atlantyku to niezwykły widok. Taka pocztówka na żywo. Bardzo dobrze widać wtedy też, jak wiele zakamarków, jak wiele ciekawych miejsc kryje zatoka. Miejsc, które są widoczne tylko z określonego punktu, bo później znowu chowają się za górami i zakolami lądu. Dla tych, którzy mieli okazję zwiedzać Chorwację, klimat będzie pewnie dość podobny.

Pomnik buta

Oczywiście najważniejszym punktem w Fisterze jest sam przylądek – czyli ów koniec świata. Aby tam dotrzeć musimy wyjść z miejscowości i pokonać ok. 2-kilometrową trasę, lekko pod górę. Na jej końcu oznaczenie Camino – kilometr zerowy – początek lub koniec trasy. Z samego przylądka rozciąga się niezwykły widok na Atlantyk. Na przylądku możemy trochę pochodzić pomiędzy skałami – oczywiście uważając na to, by się nie przewrócić. Wśród różnych ciekawych rzeczy, które można tam znaleźć jest pomnik… buta! Dla każdego pielgrzyma – który ma w nogach kilkaset kilometrów przebytych pieszo – jest to widok wzruszający. To taki pomnik, który honoruje wszystkich wędrowców – byłych, obecnych i przyszłych. Co ciekawe, wielu pielgrzymów obok tego pomnika zostawia swoje buty! Możemy więc zobaczyć mnóstwo „zmęczonych wędrówką” trampek, adidasów czy sandałów. Ciekawy widok. Na przylądku można też coś zjeść – ale jeśli ktoś nie jest głodny, to lepiej poczekać z jedzeniem do powrotu do miejscowości. Jedzenie na przylądku jest bardzo drogie, a wybór jest bardzo ograniczony. Porcja maleńkich owoców morza kosztowała nas 12 euro – i zdecydowanie nie dało się nimi najeść. Można też skorzystać z płatnej lornetki i dzięki niej zobaczyć w sporym przybliżeniu m.in. drugą stronę miejscowej zatoki.