Personalistyczny model teologii w służbie komunikacji międzyosobowej [RAPORT]

Kim jest człowiek? A może: po co zadawać takie pytanie? Po „śmierci Boga”, nie brakuje w humanistyce i w filozofii głosów spodziewających się rychłej „śmierci człowieka”. A przynajmniej degradacji jego znaczenia w świecie równouprawnienia przyrody – ludzi, zwierząt i roślin – i wobec zapowiedzi narodzin transhumana. Czy wiara w człowieka ma przyszłość?

Świadomi płynności czasów, a także (pozornej) obojętności kultury na „powrót do człowieka” (a może i do Boga), autorzy Projektu Personalistyczny model teologii w służbie komunikacji międzyosobowej – w duchu dialogu z Innymi – mają przeczucie, że takie drzwi można znaleźć; a nawet przez nie przejść. W teologii, którą uprawiają razem, dostrzegają przestrzeń dyskusji nad możliwością ponownego postawienia pytania: kim jest człowiek? Nie po to, by irytować ani śmieszyć. Pytanie o człowieka (a może i Boga, który jest Niewidzialny i Niewypowiadalny) to pytanie, bez którego każde inne będzie uzurpacją mądrości, jaka uczyniła świat tym, czym jest teraz.

Idziemy po omacku. Szukając drzwi, pytamy o różne sprawy. Badamy różne miejsca. Dotykamy wielu wymiarów. To początek drogi. Zainspiruj się – przeczytaj raport.

Zobacz także