Pokreślony dokument. 199 lat temu Kościół zatwierdził Konstytucje i Reguły naszego Zgromadzenia

Każda instytucja, każda większa wspólnota potrzebuje odpowiednich regulacji, żeby poprawnie funkcjonować. Swoje Konstytucje i Reguły mają zatem także Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Dzisiaj mija 199 lat od ich zatwierdzenia.

– Aktualne pozostaje to pierwotne przesłanie, jakie Kościół w Konstytucjach i Regułach nam nadał 200 lat temu – mówi o. Ryszard Szmydki OMI. – Na dzisiaj próbowałbym wyrazić to tak, że Jezus Chrystus nas powołał i powierzył nam zadanie głoszenia Ewangelii. To zadanie wypełniamy we wspólnocie i odnawiając nieustannie naszą oblację, czyli ofiarowanie, oddanie naszego życia, naszej osoby Jezusowi Chrystusowi, a czynimy to przez ręce Maryi. Dlatego właśnie jesteśmy oblatami Maryi Niepokalanej. To nam daje wewnętrzną pewność, że to nasze oddanie jest Panu Bogu miłe i jest ono skuteczne – podkreśla oblat.

Zaskoczenie w Rzymie

Konstytucje i Reguły, które papież Leon XII zatwierdził w 1826 r., rodziły się stopniowo. Św. Eugeniusz de Mazenod napisał pierwszą regułę już w 1818 r. dla Misjonarzy Prowansji, jak pierwotnie nazywało się zgromadzenie. Tworzył ją na modlitwie w wiejskiej posiadłości rodzinnej St. Laurent de Verdun.  – Nasz założyciel widział, że musi napisać regułę, jeśli chce, by to dzieło przetrwało i rozlało się na cały Kościół za aprobatą papieża – wskazuje o. Szmydki OMI.

Św. Eugeniusz, pisząc Regułę, wzorował się na istniejących już zgromadzeniach misyjnych, zwłaszcza redemptorystach, których poznał osobiście podczas pobytu we Włoszech. – Odnajdujemy w naszych Konstytucjach  wiele wątków z reguły św. Alfonsa Liguoriego – dodaje o. Szmydki. Redemptoryści prowadzili też misje ludowe, a to misje święte w parafiach były właśnie tym, czym zajmowali się pierwsi oblaci w zniszczonej rewolucją Francji.

W 1825 r. św. Eugeniusz poprawia Regułę i jej przetłumaczony na łacinę tekst zawozi do Rzymu, by przedstawić ją papieżowi. Wówczas oblaci stanowili niewielką wspólnotę, złożoną z 20 zakonników i 8 nowicjuszy. Założyciel mógł mieć pewne obawy, czy propozycja nowego zgromadzenia spotka się z papieską aprobatą. W tym celu odbywał liczne spotkania z kardynałami w Kurii. – Eugeniusz chciał, żeby papież (wtedy była taka praktyka) wyraził swoją notę pochwalną. Taki akt oznaczałby, że Ojciec Święty otwiera przed nowym zgromadzeniem pole misyjne w całym Kościele, mimo że nie byłoby to jeszcze oficjalne zatwierdzenie. Ku zaskoczeniu założyciela papież zaaprobował je i podniósł do rangi papieskiego dzieła, a więc rozszerzył na cały Kościół – mówi o. Szmydki.

Jak oblaci oddali się Maryi Niepokalanej

Kult Maryi Niepokalanej był obecny w Kościele w południowej Francji jeszcze przed ogłoszeniem dogmatu. Wpłynęło to na duchowość św. Eugeniusza oraz odcisnęło to swoje pięto w naszych Konstytucjach i Regułach. Co ciekawe, początkowo patronem nowego zakonu miał być św. Karol Boromeusz

– Pierwsza propozycja o św. Karolu prawdopodobnie wyszła od współbraci Eugeniusza. Jego patronem był św. Karol, dlatego Misjonarze Prowansji proponowali w tej regule, aby nazwa odwoływała się do św. Karola. Eugeniuszowi się ona nie podobała. W swoich pismach wskazywał, że wydaje się mu ona zbyt bliska jego imieniu – opowiada o. Szmydki OMI. W pierwszym tekście Konstytucji i Reguł był właśnie św. Karol. Nagła zmiana spowodowała, że do dzisiaj widać na dokumencie… przekreślenie. Dopisano obok do nazwy Maryję Niepokalaną.

– Św. Eugeniusz, gdy przygotowywał w Rzymie Konstytucje i Reguły do zatwierdzenia, uczestniczył w grudniu w nowennie ku czci Niepokalanego Poczęcia w kościele franciszkanów. Wówczas stwierdził, że przecież oblaci czczą Maryję Niepokalaną, mają Jej piękną figurę u siebie w Aix, więc powinni być Oblatami Maryi Niepokalanej. Papież to zatwierdził ku wielkiej radości założyciela, którą wyraził w liście po aprobacie papieskiej – zaznacza o. Szmydki.

Najważniejsza część Reguły

– Niewątpliwie w naszych Konstytucjach, które składają się z trzech części, ta pierwsza jest najważniejsza. W niej zaś tzw. rozdział 1, czyli pierwsze dziesięć Konstytucji i Reguł są zdecydowanie kluczowe dla naszej tożsamości i sposobu wypełniania naszej misji. Odpowiadają one na pytanie, kim są oblaci, dlaczego są w Kościele, jakie mają zadanie i jak je wypełniają – mówi oblat.

Konstytucje i Reguły są co jakiś czas aktualizowane. Świat się zmienia i do tego trzeba dostosować funkcjonowanie zgromadzenia. Obecna forma Konstytucji wypływa z aktualizacji, która miała miejsce 45 lat temu, w 1980 r. – Komisja, która przygotowywała ten tekst, starała się, żeby był wierny tej pierwotnej Regule, a jednocześnie dostosowany do naszych czasów – zaznacza o. Ryszard Szmydki OMI. Kapituła Generalna, najwyższy autorytet w zgromadzeniu, aktualizowany tekst studiuje i je zatwierdza. Nabiera on jednak mocy prawnej po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską

Kapituła ma natomiast możliwość wprowadzać nowe lub zmieniać dotychczasowe reguły, czyli paragrafy mówiące o zastosowaniu w praktyce Konstytucji. Gdy są one przegłosowane i zatwierdzone przez Kapitułę, nabierają mocy. Ostatnia obszerniejsza aktualizacja Konstytucji i Reguł miała miejsce 15 lat temu i dotyczyła struktur administracyjnych.

Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zostało założone przez św. Eugeniusza de Mazenoda, późniejszego biskupa Marsylii, 25 stycznia 1816 r. w Aix-en-Provence we Francji. Obecnie liczy ok. 3400 zakonników, a do polskiej prowincji należy ponad 400 oblatów. Prawie 250 pracuje w kraju, a inni w należących do niej jurysdykcjach: na Madagaskarze i Reunion, w Ukrainie wraz z Rosją, we Francji-Beneluksie, Skandynawii, Białorusi i w Turkmenistanie. Misjonarze oblaci są zgromadzeniem misyjnym. Ich naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego królestwa ludziom najbardziej opuszczonym i ubogim, jak i niesienie Dobrej Nowiny ludom, które jeszcze nie poznały Chrystusa oraz pomoc w odkrywaniu ich własnej wartości w świetle Ewangelii. Natomiast tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do osób, które mają z nim najmniej kontaktu. Obecnie generałem zgromadzenia jest o. Luis Ignacio Rois Alonso OMI.

Zobacz także