Przełożeni wspólnot celebrujących liturgię w rycie rzymskim odpowiadają na „Traditionis custodes”

Zebrani w seminarium pw. św. Wincentego a Paulo Instytutu Dobrego Pasterza przełożeni wspólnot podległych niegdyś pod Papieską Komisję Ecclesia Dei wystosowali list do francuskich biskupów, odpowiadając na motu proprio „Traditionis custodes”, w którym papież Franciszek ogranicza możliwość celebrowania liturgii według Mszału Jana XXIII z 1962 r.

„Instytuty sygnatariusze pragną przede wszystkim ponownie wyrazić swoją miłość do Kościoła i wierność Ojcu Świętemu. Ta synowska miłość jest dziś zabarwiona wielkim cierpieniem. Czujemy się podejrzani, odsunięci na bok, wygnani” – piszą w liście.

– 31 sierpnia 2021 r. w seminarium pw. św. Wincentego a Paulo Instytutu Dobrego Pasterza miało miejsce całodniowe spotkanie przełożonych generalnych i ich delegatów wspólnot, które dawniej podlegały pod Papieską Komisję Ecclesia Dei. Spotkanie miało na celu omówienie sytuacji po publikacji motu proprio „Traditionis custodes”. Owocem rozmów był wspólny list, który został wystosowany do francuskich biskupów. Sygnatariusze żywią nadzieję, że pomoże on na zrozumienie punktu widzenia wspólnot przywiązanych do antycznego rytu rzymskiego, oraz wzmocni ich współpracę z francuskim episkopatem, a przez to pomoże również w przychylnym wiernym interpretowaniu i stosowaniu papieskiego dokumentu – mówi ks. Mateusz Markiewicz, sekretarz generalny i przełożony Dystryktu Europejskiego Instytutu Dobrego Pasterza.

>>> Adam Szustak OP: tego rodzaju tradycjonaliści to piękni chrześcijanie. Rozumiem ich ból po decyzji papieża [WIDEO]

Publikujemy przetłumaczony na język polski przez ks. Markiewicza list:

„MIŁOSIERDZIE PANA – NAD CAŁĄ LUDZKOŚCIĄ” (SYR 18, 13)

Instytuty sygnatariusze pragną przede wszystkim ponownie wyrazić swoją miłość do Kościoła i wierność Ojcu Świętemu. Ta synowska miłość jest dziś zabarwiona wielkim cierpieniem. Czujemy się podejrzani, odsunięci na bok, wygnani. Nie rozpoznajemy się jednak w opisie zawartym w Liście towarzyszącym motu proprio Traditionis custodes z 16 lipca 2021 roku.

„Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu…” (1 J 1, 8)

Wcale nie uważamy się za „prawdziwy Kościół”. Przeciwnie, w Kościele katolickim widzimy naszą Matkę, w której znajdujemy zbawienie i wiarę. Podlegamy lojalnie władzy Papieża i Biskupów diecezjalnych, o czym świadczą dobre stosunki w diecezjach (oraz funkcje członka rady kapłańskiej, archiwisty, kanclerza lub oficjała, które zostały powierzone naszym członkom) oraz wyniki wizyt kanonicznych i apostolskich z ostatnich lat. Potwierdzamy nasze przywiązanie do Magisterium (także Soboru Watykańskiego II i tego, co po nim następuje), zgodnie z katolicką doktryną o koniecznej uległości (por. zwłaszcza Lumen Gentium, nr 25, oraz Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 891 i 892), czego dowodem są liczne studia i doktoraty napisane przez kilku z nas w ciągu ostatnich 33 lat.

Czy popełniono błędy? Jesteśmy gotowi, jak każdy chrześcijanin, prosić o przebaczenie, jeżeli u jednego lub drugiego z naszych członków pojawił się niewłaściwy język lub lekceważenie autorytetów. Jesteśmy gotowi do nawrócenia, jeśli duch podziału lub pycha zanieczyściła nasze serca.

„Wypełnij swe śluby złożone Najwyższemu” (Ps 50 (49), 14)

Błagamy o ludzki, osobisty dialog, pełen zaufania, daleki od ideologii czy chłodu dekretów administracyjnych. Chcielibyśmy móc spotkać osobę, która będzie dla nas obliczem Macierzyństwa Kościoła. Chcielibyśmy móc opowiedzieć jej o cierpieniu, dramatach, smutku tak wielu wiernych świeckich z całego świata, ale także kapłanów, zakonników i zakonnic, którzy oddali swoje życie w oparciu o słowa papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI.

Obiecano im, że „zostaną podjęte wszelkie środki, aby zagwarantować tożsamość ich Instytutów w pełnej komunii Kościoła katolickiego[1]”. Pierwsze Instytuty z wdzięcznością przyjęły kanoniczne uznanie Stolicy Apostolskiej w pełnym przywiązaniu do tradycyjnej pedagogii wiary, zwłaszcza w dziedzinie liturgii. (na podstawie protokołu porozumienia z dnia 5 maja 1988 r. między kardynałem Ratzingerem a arcybiskupem Lefebvre). To uroczyste zobowiązanie zostało wyrażone w motu proprio Ecclesia Dei z 2 lipca 1988 roku, a następnie w różny sposób w odniesieniu do poszczególnych Instytutów, w ich dekretach erekcyjnych i w ostatecznie zatwierdzonych konstytucjach. Zakonnicy, zakonnice i kapłani zaangażowani w naszych Instytutach złożyli śluby lub podjęli zobowiązania zgodnie w tym konkretnym duchu.

W ten sposób, ufając słowu Najwyższego Pasterza, oddali swoje życie Chrystusowi, aby służyć Kościołowi. Ci kapłani i zakonnicy służyli Kościołowi z poświęceniem i wyrzeczeniem. Czy możemy ich dzisiaj pozbawić tego, do czego się zobowiązali? Czy możemy pozbawić ich tego, co Kościół obiecał im przez usta papieży?

„Miej cierpliwość nade mną!” (Mt 18, 29)

Papież Franciszek zachęca „duszpasterzy, aby słuchali z miłością i spokojem, ze szczerym pragnieniem, aby dojść do sedna dramatu osób i zrozumieć ich punkt widzenia, aby im pomóc żyć lepiej i rozpoznać swoje miejsce w Kościele.” (Amoris lætitia, 312). Chętnie powierzamy ojcowskiemu sercu dramaty, które przeżywamy. Potrzebujemy słuchania i troski, a nie potępienia bez dialogu. Surowe osądzanie stwarza poczucie niesprawiedliwości i rodzi urazę. Cierpliwość zmiękcza serca. Potrzebujemy czasu.

Słyszymy dzisiaj o dyscyplinarnych wizytacjach apostolskich dla naszych Instytutów. Prosimy o braterskie spotkania, podczas których będziemy mogli wyjaśnić, kim jesteśmy i jakie są powody naszego przywiązania do pewnych form liturgicznych. Nade wszystko pragniemy prawdziwie ludzkiego i miłosiernego dialogu: „Miej cierpliwość nade mną!”

„Circumdata varietate” (Ps 45 (44), 10)

13 sierpnia tego roku, Ojciec Święty potwierdził, że w sprawach liturgicznych „jedność nie jest jednolitością, lecz wielopostaciową harmonią stworzoną przez Ducha Świętego [2]”. Pragniemy wnieść nasz skromny wkład w tę harmonijną i różnorodną jedność, świadomi, że – jak naucza Sacrosanctum Concilium – „liturgia jest szczytem, do którego zmierza działanie Kościoła, a zarazem źródłem, z którego wypływa cała jego cnota” (SC, nr 10).

Z ufnością zwracamy się najpierw do biskupów Francji, aby można było rozpocząć prawdziwy dialog i wyznaczyć mediatora, który będzie dla nas ludzką twarzą tego dialogu. „Trzeba unikać osądów, które nie uwzględniają złożoności różnych sytuacji […] Trzeba pomóc każdemu w znalezieniu jego sposobu uczestnictwa we wspólnocie kościelnej, aby czuł się przedmiotem „niezasłużonego, bezwarunkowego i bezinteresownego” miłosierdzia.” (Amoris lætitia, nr 296-297).

Sporządzono w Courtalain (Francja), 31 sierpnia 2021 r.

ks. Andrzej Komorowski, Przełożony Generalny Bractwa Kapłańskiego św. Piotra

ks. Gilles Wach, Przeor Generalny Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana

ks. Luis Gabriel Barrero Zabaleta, Przełożony Generalny Instytutu Dobrego Pasterza

o. Louis-Marie de Blignières, Przełożony Generalny Bractwa św. Wincentego Ferreriusza

ks. Gerald Goesche, Przeor Generalny Instytutu św. Filipa Neri

o. Antonius Maria Mamsery, Przełożony Generalny Misjonarzy Świętego Krzyża

o. Louis-Marie de Geyer d’Orth, opat Opactwa św. Magdaleny w Le Barroux

o. Emmanuel-Marie Le Fébure du Bus, opat Kanoników z Lagrasse

o. Marc Guillot, opat Opactwa św. Marii w La Garde

m. Placide Devillers, opatka Opactwa Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Le Barroux

m. Faustine Bouchard, Przeorysza Kanoniczek z Azille

m. Madeleine-Marie, Przełożona Wielbicielek Królewskiego Serca Jezusa Najwyższego Kapłana

Zobacz także