Sługa Boży Alcide De Gasperi, który był włoskim politykiem, przypomina o wartości służby publicznej

Zakończył się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego włoskiego polityka, jednego z założycieli Chrześcijańskich Demokratów i współtwórcy zjednoczonej Europy. Obrzędowi przewodniczył wikariusz Rzymu, kard. Baldassare Reina który wskazał na sługę Bożego jako „aktualny model, zdolny do zaoferowania ważnych nauk dla osób zaangażowanych w politykę i pracę społeczną”.

Niezatarty ślad w historii kraju

Kard. Reina mówiąc o De Gasperim wskazał, że jego życie jest „dziedzictwem” i „latarnią dla przyszłych pokoleń” oraz pokazuje, że „uczciwość, poświęcenie i poczucie obowiązku mogą pozostawić niezatarty ślad w historii kraju”.

De Gasperi zabiegał o uznanie udziału katolików w życiu politycznym oraz o wizję państwa opartą na pluralizmie i sprawiedliwości społecznej. Wraz z nadejściem faszyzmu i rozwiązaniem Partii Ludowej, doświadczył prześladowań ze strony reżimu. Sam został aresztowany w 1927 r. i skazany na cztery lata więzienia; później został ułaskawiony, ale przez lata żył w niepewnych warunkach ekonomicznych, znajdując schronienie w Bibliotece Watykańskiej. De Gasperi „udoskonalił swoje polityczne i społeczne refleksje, kładąc podwaliny pod odrodzenie politycznego katolicyzmu po II wojnie światowej”. Po upadku reżimu Mussoliniego stał się jednym z głównych protagonistów w powstaniu Chrześcijańskich Demokratów – partii, która miała zarządzać Włochami przez dziesięciolecia, a on sam kierował włoskim rządem osiem razy.

Niezwykle aktualna postać

Wiara – jak wskazał wikariusz Rzymu – dla Gasperiego była inspiracją każdego wyboru i działania politycznego; nie ograniczył się do wyznawania jej „prywatnie”, ale przełożył ją na „konkretne zaangażowanie w budowę sprawiedliwego i solidarnego społeczeństwa”. Podkreślono także jego wkład w budowę włoskiej demokracji, rolę w integracji europejskiej i model przywództwa.

>>> Dziś wspomnienie świętego Jana Kasjana. Był organizatorem zachodniego monastycyzmu

Hierarcha w przemówieniu dodał, że De Gasperi jest przykładem zachęcającym nas do „ponownego odkrycia wartości służby publicznej, kompetencji i odpowiedzialności. Jego myśl i działania polityczne nie należą tylko do historii, ale stanowią zasób na przyszłość, punkt odniesienia dla każdego, kto chce z powagą i poświęceniem zaangażować się na rzecz dobra wspólnego”.

Przewodnik moralny dla narodu

Cechami charakterystycznymi jego zaangażowania w politykę było poczucie sprawiedliwości oraz prawość. Kierował się służbą narodowi, a nie dążeniem do realizacji osobistych interesów. Troska o najsłabszych oraz wysiłki na rzecz dobra wspólnego pokazują – jak zaznaczył kard. Reina – „że chrześcijańska miłość nie była dla niego abstrakcyjną zasadą, ale konkretną cnotą, którą należy wcielać w życie polityczne”. Spuścizna polityczna sługi Bożego „nie kończy się na powojennej odbudowie, ale rozciąga się na konsolidację instytucji demokratycznych i budowę zjednoczonej Europy”, gdzie – podobnie jak we Włoszech – nadal jest symbolem „umiejętności mediacyjnych, pragmatyzmu i silnego poczucia państwa”.

Kard. Reina dodał również, że wizja Europy De Gasperiego, oparta na „współpracy między narodami”, odzwierciedlała podejście „integracyjne i przyszłościowe”, w przeciwieństwie do nacjonalistycznych podziałów z poprzednich dziesięcioleci. Postrzegając granicę jako „most między różnymi kulturami”, a nie jako „barierę dzielącą”, De Gasperi oparł swoją „metodę” na „konstruktywnej konfrontacji” i „poszukiwaniu wspólnych rozwiązań”, pomimo epoki naznaczonej polaryzacją i populizmem. Był wielkim mężem stanu, „człowiekiem głębokiej wiary w Boga i moralnej prawości”. Pomimo trudności i prób, które naznaczyły jego życie, De Gasperi stawiał czoła każdej przeszkodzie, z „duchem służby” i „chrześcijańską wizją dobra wspólnego”, nigdy nie tracąc „wiary w Opatrzność Bożą i determinacji w dążeniu do sprawiedliwości”.

Życiorys

Alcide De Gasperi (ur. 3 kwietnia 1881 r. w Pieve Tresino, zm. 19 sierpnia 1954 r. w Borgo Valsugana) – włoski polityk, od 12 grudnia 1944 r. do 2 czerwca 1946 r. ostatni minister spraw zagranicznych Królestwa Włoch, a od 13 lipca do 18 października 1946 r. pierwszy minister tego resortu Republiki Włoskiej. W latach 1945–1953 premier Włoch, a od 13 lipca 1946 r. do 28 stycznia 1947 r. minister spraw wewnętrznych. Współzałożyciel i sekretarz generalny Włoskiej Partii Ludowej, poseł do parlamentu włoskiego, w czasie rządów Benita Mussoliniego więziony. W latach 1943–1954 był przewodniczącym włoskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej.

Był orędownikiem zjednoczenia Europy pod względem gospodarczym i obronnym. Współtwórca Rady Europy oraz Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Był jednym z głównych zwolenników i realizatorów koncepcji integracji europejskiej.

Zobacz także