Ssaki żyjące w grupach żyją dłużej niż gatunki samotne

Ssaki żyjące w grupach żyją dłużej, niż gatunki samotne, co potwierdza korelację ewolucji organizacji społecznej z długowiecznością – poinformował na „Nature Communications” zespół chińskich i australijskich naukowców.

Ssaki wykazują różnorodne sposoby organizacji społecznej – żyją samotnie, w parach albo w grupach/stadach. Jednocześnie znacznie różni się długość ich życia. Np. ryjówki żyją maksymalnie 2 lata, a wieloryby ponad 200 lat.

Wcześniejsze badania nad poszczególnymi gatunkami, takimi jak pawiany czakma, wykazały, że osobniki o silnych więziach społecznych żyją dłużej, niż te o powiązaniach słabych. Zwracano uwagę, że życie w grupie ogranicza ryzyko drapieżnictwa i głodu, co może sprzyjać długowieczności ssaków. Brakowało jednak analiz, w ramach których można by było porównywać różne gatunki zwierząt.

Tę lukę w wiedzy uzupełnili w najnowszym badaniu naukowcy z Chin i Australii. Wyniki zostały opublikowane na łamach „Nature Communications”.

Aby poznać lepiej związek różnych kategorii organizacji społecznej z długowiecznością, naukowcy przeanalizowali 974 gatunki ssaków. Podzielili je na trzy grupy: organizmy samotne, żyjące w parach – i w grupach/stadach. Do gatunków żyjących w grupach zaliczyli słonie azjatyckie i afrykańskie, lemury katta, zebry górskie i nietoperze podkowce. Gatunki samotne reprezentowane były przez diugonie, mrówniki i wiewiórkę wschodnią.

Badacze ustalili, że generalnie przedstawiciele gatunków żyjących w grupie żyją dłużej, niż przedstawiciele gatunków „samotniczych”. Ich zdaniem świadczy to o związku ewolucji modelu organizacji społecznej – i długości życia osobników. Jako przykład podają samotny tryb życia ryjówek krótkoogoniastych i żyjących w grupach nietoperzy podkowców dużych. Zwierzęta te mają podobną masę, ale ich maksymalna długość życia rózni się znacznie. Ryjówki żyją średdnio tylko dwa lata, a nietoperze 30 lat.

Zobacz także