Święty Bonifacy, apostoł zza Odry 

Zanim rozpoczął misyjną działalność, marzył o niej w klasztornym zaciszu. Kim był św. Bonifacy, patron dnia dzisiejszego? 

Tak o tym Apostole Niemiec, jako wzorcowym ewangelizatorze, pisał Jan Paweł II w czerwcu 2004 roku w liście do biskupa Heinza Josefa Algermissena, ordynariusza Fuldy, z okazji 1250. rocznicy męczeńskiej śmierci świętego Bonifacego: „Porzucił on spokojne życie w ojczyźnie, aby jako ‘cudzoziemiec ze względu na Chrystusa’ głosić Ewangelię wśród ludów germańskich i Franków. Nieustraszenie i odważnie zwalczał wiarę w pogańskie bożki, nie lękał się również wrogów autentycznej reformy istniejącego już życia chrześcijańskiego. Bonifacy nie zrażał się ani wielkimi przeciwnościami, które napotykał, ani niepowodzeniami i porażkami”. Pełen duchowej siły, radości i apostolskiej gorliwości, ten misjonarz ludów germańskich założył klasztor w Fuldzie, ognisko życia duchowego i religijnego, gdzie spoczął po swojej śmierci i w którym to miejscu nadal znajdują się jego relikwie. Następująco sarkofag świętego Bonifacego opisuje Jan Paweł II we wspomnianym liście: „Autor nagrobka św. Bonifacego przedstawił trumnę z uniesionym wiekiem, z której święty patrzy na otaczający go świat: dobry pasterz nie zapomina o swych bliskich na ziemi, nawet przebywając w chwale nieba”.   

Święty Bonifacy – misjonarz  

Kim był Apostoł Niemiec, którego liturgiczne wspomnienie przypada w czerwcu? Urodził się około 673 roku w Kinton w Anglii. Jego właściwe imię brzmiało: Winfryd; imię Bonifacy to nadane mu imię zakonne. Uczył się w benedyktyńskich klasztorach Exeter i Nursling. Zostawszy benedyktynem, nauczał języka łacińskiego w szkole klasztornej w Nursling, której był ponadto kierownikiem. Jako misjonarz, przebywał we Fryzji od 716 roku, a w Germanii od 719 roku, między innymi organizując na niemieckich ziemiach administrację kościelną i zakładając na nich klasztory. Zanim rozpoczął misyjną działalność, marzył o niej w klasztornym zaciszu. Jednakże we Fryzji uniemożliwiły mu ją walki Fryzów z Frankami, dlatego udał się do Anglii, a potem do Rzymu, gdzie otrzymał papieskie błogosławieństwo dla swoich misyjnych zamierzeń. Ponownie, tym razem z misjonarzem Willibaldem, głosił Ewangelię i udzielał chrztu świętego Fryzom w latach 719-722. Jako misjonarz, działał także w latach 725-735 w Hesji i Turyngii. Ewangelizował również Wirtembergię, Westfalię i Bawarię. Będąc arcybiskupem i legatem papieskim, założył biskupstwa w Pasawie, Ratyzbonie, Freisyngu, Salzburgu, Eichstätt, Büraburg, Erfurcie i Würzburgu. Kiedy natomiast po raz trzeci wyruszył z misją chrystianizacyjną, wraz z 52 misjonarzami, do nie w pełni jeszcze chrześcijańskiej Fryzji, poniósł wraz z nimi męczeńską śmierć z rąk Fryzów 5 czerwca 754 roku w Dokkum. Ciało świętego przewieziono wpierw do katedry w Utrechcie, a potem, zgodnie z wolą zmarłego, jego uczeń, biskup Lull, przeniósł je do Fuldy. 

Święty Bonifacy w sztuce 

Sztuka ukazuje świętego Bonifacego w stroju biskupim i paliuszu lub w benedyktyńskim habicie. Istotnym jego atrybutem jest przebita mieczem księga Ewangelii. Tradycja mówi, że miał błogosławić nią (znaleziono ją przy nim po jego śmierci) siepaczy. Inne atrybuty Apostoła Niemiec to krzyż arcybiskupi (z podwójnym ramieniem). Zgodnie z legendą w miejscu, w które święty wbił ów krzyż (w innej wersji: pastorał), wytrysnęło źródło. Na pamiątkę tego cudu zbudowano kościół. Święty Bonifacy wyobrażany jest również z modelem świątyni, ściętym drzewem i toporem. Te atrybuty upamiętniają ścięcie z jego polecenia przez pogan, w pobliżu miasta Gheismar, dębu poświęconego bogu Thorowi, z którego to drzewa święty polecił wznieść kaplicę dedykowaną świętemu Piotrowi Apostołowi. Ze świata fauny, poza krukiem symbolizującym mądrość, stałość i rozwagę życiową misjonarza, świętemu Bonifacemu „towarzyszy” lis. Drapieżnik miał wkradać się do kurnika należącego do matki świętego, dlatego młody Winfryd zaczął na niego uskarżać się Bogu. Po modlitwie ujrzał lisa niosącego kurę porwaną z ich kurnika. Lis zobaczywszy świętego, wypuścił nagle ptaka z pyszczka, i padł martwy na ziemię. Poza tą opowieścią przytoczoną przez jezuitę Piotra Skargę w Żywotach, znana jest legenda o pochodzeniu bożonarodzeniowej choinki od świętego Bonifacego. Jedna jej wersja mówi, że gdy ścięty na jego polecenie przez pogan dąb zgniótł wszystkie wokół drzewa, oprócz jodełki, święty powiedział: „Jest potężniejsza od waszego dębu. Zielona, tak jak wieczny jest Bóg dający nam wieczne życie. Niech ona przypomina wam Chrystusa”. Druga wersja legendy opowiada, że z pnia ściętego dębu wyrosła pięknie udekorowana, niewielka jodła, a poganie, ujrzawszy ten cud, bezzwłocznie porzucili dawną wiarę, stając się chrześcijanami.   

Zobacz także