zwykłe też święte
Zwykłe też święte
Okres zwykły to najdłuższy czas w roku liturgicznym. Kościół nie obchodzi wówczas żadnych szczegółowych tajemnic Chrystusa. Dzieli się na dwie części: od poniedziałku po święcie Chrztu Pańskiego do wtorku przed Środą Popielcową oraz od poniedziałku po uroczystości Zesłania Ducha Świętego do końca roku kościelnego, czyli do I niedzieli Adwentu.
Jest to czas, w którym wspomina się misterium Chrystusa w jego pełni. W tym okresie obowiązuje zielony kolor szat liturgicznych, symbolizujący nadzieję, życie i młodość. Ta symbolika roku liturgicznego podprowadza nas także pod duchowość, która ma prowadzić do przewartościowania naszego życia. Nie chodzi tylko o to, by ten czas zwykły w liturgii, ale także w życiu, przeżywać jedynie jako czas kiedy „nic się nie dzieje” i trzeba przeczekać do kolejnego wydarzenia.
W tym okresie Kościół skupia się na życiu codziennym, na zwykłych sprawach, a jednocześnie na odkrywaniu w nich obecności Bożej. Jest to czas na głęboką modlitwę, kontemplację i na to, aby w codziennych działaniach odzwierciedlać chrześcijańskie wartości.
Także lektura Ewangelii w tym czasie przedstawia życie Jezusa i Jego słowa w codzienności, podkreślając w ten sposób zbawczy wymiar naszego zwyczajnego życia. Innymi słowy – przedstawia prawdę, że w codzienności dane jest nam wszystko, byśmy mogli osiągnąć zbawienie. W przesłaniu czytań biblijnych okresu zwykłego możemy zauważyć, że zachęcają do zaangażowania się w naśladowanie Chrystusa, podążanie za Nim i budowanie królestwa Bożego.
Okres zwykły to czas, kiedy można głębiej zrozumieć, że nawet najprostsze momenty mogą być święte i pełne obecności Bożej. W tym czasie Kościół zachęca do traktowania codziennych wydarzeń jako okazji do spotkania z Chrystusem i do włączania ich w modlitwę.
Zobacz wszystkie wpisy dotyczące zwykłe też święte