UKSW: na drogach dialogu chrzescijańsko-muzułmańskiego

Dialog międzyreligijny musi się łączyć z głoszeniem Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela oraz z dawaniem o Nim świadectwa – przypomniał abp Michael Fitzgerald. Były przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego i były nuncjusz apostolski w Egipcie wygłosił wczoraj odczyt na Uniwersytecie Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie nt. przepowiadania i dialogu w Kościele ze szczególnym odniesieniem do stosunków chrześcijańsko-muzułmańskich.

Mówca oparł swe rozważania na dwóch dokumentach, wydanych ponad ćwierć wieku temu przez jego urząd: „Podejście Kościoła do wyznawców innych religii. Kierunki dialogu i misji” (1984 – wtedy był to Sekretariat dla Niechrześcijan, ustanowiony w 1964 przez Pawła VI) oraz „Dialog i proklamacja” (1991).

Istotne znaczenie w dialogu międzyreligijnym, szczególnie z islamem, mają takie czynniki jak świadectwo, modlitwa i życie liturgiczne, służba szerszej społeczności, głoszenie (przepowiadanie) i nauczanie – podkreślił prelegent. Wskazał przy tym, że prawdziwą misją Kościoła jest głoszenie jedynie zbawienia w Jezusie Chrystusie i że tego czynnika nie wolno poświęcać w imię uzyskania dobrych wyników w rozmowach z wyznawcami innych religii.

Arcybiskup podkreślił również, że dialog należy prowadzić na różnych szczeblach i płaszczyznach: ma to być dialog życia, działalności, wymiany teologicznej i doświadczenia religijnego. Mówca przyznał, że w tej dziedzinie są nie tylko osiągnięcia, ale też wiele trudności, zwłaszcza w warunkach bycia mniejszością religijną, jak to jest z chrześcijanami w świecie islamskim. Mimo wszystko jednak zaangażowanie Kościoła w dialog ekumeniczny i międzyreligijny pozostaje trwałe i nieodwracalne – zapewnił gość spotkania. Zwrócił też uwagę, że niezbędna jest tu otwartość na prawdę.

Po wystąpieniu byłego przewodniczącego Papieskiej Rady głos zabrał inny gość spotkania, ks. prof. Diego Sarrió Cucarella MAfr, przedstawiając krótko dzieje Papieskiego Instytutu Studiów Arabskich i Islamistyki (PISAI) w Rzymie, którego od września ub.r. jest rektorem. Uczelnię tę powołało do życia w 1926 w ówczesnej francuskiej Tunezji Zgromadzenia Misji Afrykańskich w celu lepszego przygotowania fachowego swych zakonników. Z czasem zaczęli się w niej kształcić także inni misjonarze, pracujący w Afryce Północnej. Od 1964 Instytut ma swoją siedzibę w Rzymie jako instytucja papieska.

Abp Michael Louis Fiztgerald urodził się 17 sierpnia 1937 w mieście Walsall w środkowej Anglii w rodzinie katolickiej pochodzenia irlandzkiego. Czując od dziecka powołanie kapłańskie wstąpił w wieku 12 lat do Zgromadzenia Misji Afrykańskich (Ojców Białych) i w nim 3 lutego 1961 przyjął święcenia kapłańskie. Jeszcze w czasie studiów teologicznych w latach 1957-61 w Tunezji (mieściła się tam wówczas siedziba PISAI) zaczął uczyć się arabskiego i poznawać islam.

Od 1961 pogłębiał studia w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, a ponieważ trwał wówczas Sobór Watykański II, nawiązał kontakty z wieloma czołowymi ówczesnymi teologami, m.in. księżmi Karlem Rahnerem i Yvesem Congarem. Wiedzę uzupełniał też m.in. w Londynie a od 1968 wykładał w PISAI. W rok później nauczał o islamie studentów muzułmańskich i chrześcijańskich w stolicy Ugandy – Kampali. W 1971 wrócił do PISAI, z którym odtąd był związany przez wiele lat, m.in. w latach 1972-78 był jego dyrektorem. Wtedy też bardzo angażował się w dialog chrześcijańsko-muzułmański.

W 1978 wrócił do Afryki jako proboszcz w mieście New Halfa koło Chartumu – stolicy Sudanu. W latach 1980-87 był członkiem Rady Generalnej swego zgromadzenia zakonnego.

22 stycznia 1987 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Sekretariatu dla Niechrześcijan, który w rok później zmienił nazwę na obecną Papieską Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. Blisko współpracował tam z ówczesnym przewodniczącym rady kard. Francisem Arinze.

16 grudnia 1991 papież mianował go biskupem i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie. 1 października 2002 powołał go na przewodniczącego wspomnianej Rady, podnosząc go zarazem do godności arcybiskupa. 15 lutego 2006 Benedykt XVI powołał go na stanowisko nuncjusza apostolskiego w Egipcie i swego osobistego przedstawiciela przy Lidze Arabskiej. Był wówczas jednym z nielicznych dyplomatów papieskich, którzy zostali nuncjuszami bez ukończenia Papieskiej Akademii Kościelnej, kształcącej ich. 23 października 2012, wkrótce po ukończeniu 75. roku życia ustąpił z obu tych urzędów i jako emeryt zamieszkał w domu Białych Ojców w Jerozolimie.

Zobacz także