Watykan: biskup i siostra zakonna będą beatyfikowani

Papież Leon XIV upoważnił Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia trzech dekretów. Dwa z nich dotyczą ofiary życia biskupa i siostry zakonnej, a trzeci heroiczności cnót.

12 lipca 2017 r. został ogłoszony list apostolski w formie «motu proprio» „Maiorem hac dilectionem”, na mocy którego Papież Franciszek ustanowił, że heroiczne ofiarowanie życia jest kolejnym, obok męczeństwa i heroiczności cnót, powodem do beatyfikacji i kanonizacji.

Bp Alejandro Labaka Ugarte OFM Cap

Pierwszy z dekretów o ofierze życia dotyczy bp. Alejandro Labaka Ugarte OFM Cap, który urodził się 19 kwietnia 1920 r. w Beizama (Hiszpania). W 1932 r. wstąpił do seminarium duchownego kapucynów w Alsasua; 14 sierpnia 1937 r. przyjął habit kapucynów w nowicjacie w Sangüesa. Śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1938 r., a śluby wieczyste 29 września 1942 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 grudnia 1945 r. w Pampelunie. Przełożeni, akceptując jego silne pragnienie udania się na misje, 17 lipca 1946 r. wysłali go do misji kapucynów prowincji Nawarra w Pingliang w Chinach, gdzie pozostał do 1953 r., kiedy to wraz z innymi misjonarzami został wydalony przez reżim maoistowski i musiał powrócić do ojczyzny.

W 1954 r. został wysłany do Ekwadoru jako proboszcz parafii św. Sebastiana w Pifo, gdzie poświęcił się apostolstwu, ze szczególnym uwzględnieniem działalności duszpasterskiej i budowy kolegium, nowicjatu i szkoły formacyjnej. 4 listopada 1957 r. został przełożonym misji w Aguarico. W latach 1958-1961 był misjonarzem w Guayaquil, gdzie został proboszczem parafii Najświętszej Rodziny, a od 1961 do 1965 r. był kustoszem prowincjalnym.

21 marca 1965 r. został mianowany prefektem apostolskim Aguarico i w tej roli uczestniczył w końcowej fazie Soboru Watykańskiego II, popierając kościelną troskę o mniejszości etniczne i duchowieństwo tubylcze. 8 lutego 1969 r. złożył rezygnację z funkcji prefekta apostolskiego i po okresie odpoczynku spędzonym w Dallas, w 1971 r. powrócił do Ekwadoru jako misjonarz w Enokanke, pełniąc również różne funkcje: doradcy przełożonego misji; prefekta apostolskiego delegowanego w Aguarico; rektora kolegium „Padre Miguel Gamboa”, przełożonego misji. Jednocześnie z wielkim zapałem poświęcił się ewangelizacji rdzennej ludności Huaorani.

W 1984 r., po utworzeniu Wikariatu Apostolskiego Aguarico, został mianowany wikariuszem i biskupem tytularnym Pomarii. Sakrę przyjął w katedrze w Coca 9 grudnia 1984 r. Będąc człowiekiem pojednania i wprowadzającym pokój w regionie pełnym napięć, był ceniony za troskę o prawa rdzennej ludności Ekwadoru, którą pragnął chronić przed interesami koncernów naftowych i drzewnych. W tym kontekście powstał plan przyjaznych kontaktów z grupą etniczną Tagaeri, niewielkim plemieniem, które nie było wcześniej ewangelizowane i było wrogo nastawione do obcych. W misję ewangelizacyjną zaangażował również tercjarki kapucynki ze Zgromadzenia Najświętszej Rodziny. Aby uniknąć ewentualnego krwawego starcia, postanowił po raz pierwszy udać się na terytorium Tegaeri. Znając język Houarani i świadomy niebezpieczeństwa, 21 lipca 1987 r. wraz z czcigodną służebnicą Bożą siostrą Inés Arango Velàsquez wysiadł z helikoptera w okolicy Tigüino, gdzie został zabity przez tubylców wraz ze wspomnianą siostrą.

Siostra Inés Arango Velásquez

Siostra Inés Arango Velásquez, której dotyczy drugi dekret o ofierze życia, urodziła się w Medellín (Kolumbia) 6 kwietnia 1937 r. Po okresie formacji jako aspirantka w Instytucie Sióstr Misjonarek Niepokalanej Maryi Panny i św. Katarzyny ze Sieny wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Tercjarek Kapucynek Najświętszej Rodziny, założonego przez czcigodnego sługę Bożego Luisa Amigó y Ferrera. 2 lipca 1955 r. przyjęła habit zakonny. 15 lipca następnego roku złożyła śluby czasowe, a 15 sierpnia 1959 r. śluby wieczyste. Po okresie apostolstwa poświęconego nauczaniu, w 1977 r. wzięła udział w pierwszej wyprawie misyjnej Sióstr Tercjarek Kapucynek Najświętszej Rodziny do Aguarico w Ekwadorze. Siostra Inés poświęcała się apostolstwu misyjnemu w trzech wspólnotach: Shushufindi, Nuevo Rocafuerte i Coca. W dwóch ostatnich pełniła również funkcję przełożonej.

4 sierpnia 1977 r. została skierowana do Nuevo Rocafuerte, gdzie pracowała w szpitalu, jednocześnie poświęcając się ewangelizacji różnych wspólnot tubylczych nad brzegiem rzeki Napo, pod kierownictwem kapucynów wspomnianego wcześniej o. Alejandro Labaka i o. Manuela Amunárriza. W 1987 r. została skierowana do Coca, gdzie poświęciła się ewangelizacji Huaorani.

Świadoma niebezpieczeństwa grożącego plemieniu Tagaeri, zagrożonemu przez wielkie koncerny naftowe, wraz z czcigodnym sługą Bożym biskupem Alejandro Labaką Ugarte, siostra Inés Arango postanowiła udać się na spotkanie z tą ludnością. Mimo że zdawali sobie sprawę z ryzyka, jakie to przedsięwzięcie za sobą niosło, 21 lipca 1987 r. zostali przetransportowani helikopterem nad terytorium zamieszkane przez tych tubylców, gdzie zrzucili im różne dary. Następnie zostali pozostawieni w lesie. Następnego dnia, kiedy helikopter po nich wrócił, znaleziono ich ciała przebite strzałami i włóczniami. Po przewiezieniu do Coca i przeprowadzeniu sekcji zwłok okazało się, że ciało bp. Labaki miało 134 rany, a siostry Inés 85.

Obydwoje dobrowolnie i z własnej woli ofiarowali swoje życie z umiłowania misji, a w konkretnym przypadku plemienia Tagaeri.

Ponadto Ojciec Święty upoważnił Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych do wydania dekretu o heroiczności cnót Sługi Bożego Matteo Makila, biskupa tytularnego Tralle, pierwszego wikariusza apostolskiego Kottayam, założyciela Zgromadzenia Sióstr Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny; urodzonego 27 marca 1851 r. w Manjoor (Indie) i zmarłego 26 stycznia 1914 r. w Kottayam (Indie).

Zobacz także