Wiedeń: 1600 dzieci na Mszy św. ku czci św. Klemensa Hofbauera

Około 1600 uczniów wraz z rodzicami i nauczycielami ze szkół podstawowych archidiecezji wiedeńskiej wzięło udział w Mszy św. sprawowanej 15 marca w katedrze św. Szczepana w Wiedniu, w liturgiczne wspomnienie świętego Klemensa Marii Hofbauera (1751-1820) – patrona Wiednia. Uroczystość, której przewodniczył wikariusz generalny ks. Nikolaus Krasa, przebiegała pod hasłem: „Bądź odważny, Bóg kieruje wszystkim”. Po Mszy św.  jej uczestnicy mogli z przewodnikami zwiedzać katakumby katedry, chór oraz dzwonnicę. 

W kazaniu ks. Krasa przedstawił sylwetkę patrona Wiednia. Ks. Hofbauer, który po przedwczesnej śmierci ojca ukończył naukę zawodu piekarza, mógł tylko dzięki wsparciu finansowemu zrealizować swoje marzenie i zostać księdzem. W Wiedniu ceniono go za energiczną naturę: „Zakasał rękawy i wziął się do pracy” – powiedział ks. Krasa. Przypomniał, że przekazane przez św. Hofbauera motto: „Bądź odważny, Bóg kieruje wszystkim” nadal może dodawać otuchy, „ponieważ żyjemy w trudnych czasach”. 

>>> Wiedeń: religie łączą siły na rzecz pokojowego współistnienia

Oprawę muzyczną Mszy św. przygotował działający przy katedrze 100-osobowy chór dziecięcy pod dyrekcją Markusa Göllera oraz chór ze Szkoły Podstawowej w podwiedeńskim Perchtoldsdorf.  

Dyrektorka archidiecezjalnego biura ds. szkół katolickich   Andrea Pinz wyraziła radość z wielkiego zainteresowania uroczystością św. Klemensa: „Nasze szkoły katolickie są miejscami rozwoju i przyszłości Kościoła, a drzwi katedry są szeroko otwarte dla uczniów, którzy ukształtują Kościół przyszłości”, podkreśliła Pinz. 

Kościół katolicki wspomina 15 marca św. Klemensa Hofbauera (Dworzaka), duchowego syna św. Alfonsa Liguori, założyciela Zgromadzenia Redemptorystów. Święty czczony jest w Austrii i w Polsce. Wdzięczni mieszkańcy dwóch stolic – Warszawy i Wiednia – uważają go za swojego apostoła.

>>> Wiedeń: podziękowania prezydenta Austrii dla kard. Schönborna – budowniczego mostów

***

Klemens Maria Hofbauer urodził się 26 grudnia 1751 r. w Tasovicach w południowych Morawach jako dziewiąte spośród dwanaściorga dzieci. Na chrzcie otrzymał imię Jan. Już w dzieciństwie pragnął zostać księdzem. Wcześniej jednak wyuczył się fachu piekarza i wykonując ten zawód u braci norbertanów opłacał swoją naukę w gimnazjum. Z braku pieniędzy nie mógł jednak dalej się uczyć, został więc mnichem i pielgrzymem. Imię Klemens przyjął przebywając w Tivoli koło Rzymu. W 1779 r. przybył do Wiednia, gdzie początkowo znowu pracował jako piekarz, aby móc uczęszczać na kursy katechetyki. W 1780 r. rozpoczął studia teologiczne, a w 1784 r. w ramach pielgrzymki do Rzymu, zetknął się po raz pierwszy z redemptorystami. W 1785 r. przyjął święcenia kapłańskie jako pierwszy redemptorysta niemieckojęzyczny. Wkrótce zakon wysłał go na północ, by tam zakładał nowe prowincje.

W 1787 r. dotarł do Warszawy, gdzie wraz ze swoim współbratem Tadeuszem Hüblem sprawowali opiekę duszpasterska dla niemieckojęzycznych wiernych w kościele św. Benona (obecnie na Nowym Mieście). Tam wprowadzał nową formę duszpasterstwa z uproszczoną liturgią. Wkrótce też zaczął zakładać szkoły dla ubogich, rozpoczynając w ten sposób pracę wśród młodzieży. Założył też sierociniec i szkołę zawodową. Przy kościele św. Benona trwała nieustająca misja dla mieszkańców miasta. Codzienne kazania po polsku i niemiecku przyciągały tłumy warszawiaków, a spowiedź stała się centralnym punktem duszpasterstwa warszawskich redemptorystów.

Jednak w 1808 r. cała ta praca zakończyła się, gdyż na rozkaz Napoleona redemptoryści zostali wyrzuceni z Warszawy, a Klemens przybył z kilkoma braćmi do Wiednia, gdzie od 1813 r. aż do śmierci 15 marca 1820 r. był rektorem kościoła św. Urszuli. W roku jego śmierci, w 1820 r., zakon redemptorystów otrzymał zgodę na działalność w Austrii. Pierwszą siedzibą redemptorystów  był klasztor przy kościele „Maria am Gestade”. Osiedlając się przy tym kościele, który w czasach napoleońskich służył jako stajnia, redemptoryści uratowali go od całkowitej ruiny. Obecnie w sąsiedztwie kościoła znajduje się Instytut Polski.   W 1909 roku Hofbauer został kanonizowany w Rzymie przez papieża Piusa X. 14 stycznia 1914 roku   został ogłoszony patronem Wiednia.

O „swoim” świętym nie zapomnieli mieszkańcy Warszawy. W 1920 r. zagrożeni bolszewicką agresją, przenieśli w procesji z kościoła na Woli relikwie św. Klemensa na Plac Zamkowy, gdzie abp Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI odprawił Mszę św., w której za pośrednictwem św. Klemensa prosił o uratowanie Warszawy. W podzięce jej mieszkańcy ufundowali pomnik św. Klemensa, który do wybuchu II wojny światowej stał na Rynku Nowego Miasta. Po wojnie został ustawiony przed kościołem sióstr Sakramentek. Przed kilkunastoma laty pomnik został poddany gruntownej renowacji i ponownie odsłonił go prymas Polski, kard. Józef Glemp.

W 1946 r redemptoryści wrócili do kościoła św. Benona, który od 1808 był używany jako skład, koszary, fabryka noży. 

Ze względu na to, że św. Klemens spędził 21 najpiękniejszych swoich lat w Warszawie, Episkopat Polski włączył go do katalogu świętych polskich. Jest jednym z patronów Warszawy, a także kelnerów i piekarzy.

Obecnie redemptoryści prowadzą w Polsce 18 parafii i opiekują się kilkoma sanktuariami: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krakowie, Toruniu i Elblągu, Gliwicach, Matki Bożej Tuchowskiej w Tuchowie, Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim, NMP Gwiazdy Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu oraz sanktuarium Świętego Krzyża w Braniewie. 

Prowadzą także wydawnictwo i kwartalnik teologiczno-duszpasterski „Homo Dei” oraz rocznik naukowy „Studia Redemptorystowskie”. Od ponad 30 lat rozwijają w Polsce apostolat i oddziaływanie religijno-społeczne poprzez Radio Maryja, TV Trwam oraz Akademię Kultury Społecznej i Medialnej. Polscy redemptoryści pracują też w 18 krajach na różnych kontynentach:

Zakon Redemptorystów  liczy ponad 4500 członków na całym świecie,  obecnych w ponad 80 krajach świata. Zgromadzenie Misjonarzy Najświętszego Zbawiciela założył w 1732 roku św. Alfons Maria Liguori na terenie ówczesnego Królestwa Neapolu. Za swoje podstawowe zadanie Wspólnota zakonna uważa duszpasterstwo misyjne, ale realizuje także liczne zadania w ramach duszpasterstwa zwyczajnego i nadzwyczajnego.

Zobacz także