Agata Stolarska: co niewidoczne dla oczu [FELIETON]

Często zdarza nam się oceniać ludzi, szczególnie po wyglądzie. Śmiało stwierdzamy, że ktoś jest miły, mądry albo arogancki, bo na takiego wygląda. Czy zawsze mamy rację? 

Pewnego dnia późnym popołudniem wracałam do domu. Przede mną szedł mężczyzna, którego potocznie można by określić „mięśniakiem”, „pakerem” czy „koksem”. Zazwyczaj idę żwawym krokiem, lecz tym razem zwolniłam, bo nie chciałam wymijać tego pana. Mijając kolejne domy i rozmyślając nad tym, co zrobić sobie do jedzenia, widzę, że mężczyzna się zatrzymał. Moja czujność wzrosła, a kolejne kroki zaczęłam stawiać jakby w zwolnionym tempie. Patrzę i widzę, jak „mięśniak” klęka na dwa kolana i robi znak krzyża. Wtedy i ja się zatrzymałam, musiałam przeanalizować, co właśnie się wydarzyło. Mężczyzna zatrzymał się przed kościołem, uklęknął i przeżegnał się – nic nadzwyczajnego – jednak w tamtej chwili poczułam przypływ wstydu. Było mi wstyd, że tak pochopnie oceniłam tego mężczyznę, którego przecież po raz pierwszy widziałam na oczy.

>>> Sebastian Zbierański: niezależny katolicyzm, czyli hulaj dusza? [FELIETON]

Wspominając to wydarzenie, przypominam sobie historię króla Dawida. Samuel, przyszedłszy do domu Jessego, spojrzał na jednego z jego synów, Eliaba. Był wysoki i dobrze wyglądał, dlatego prorok uznał, że to właśnie jego wybrał Bóg na króla. Jednak Bóg jasno powiedział Samuelowi: „Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go, nie tak bowiem człowiek widzi »jak widzi Bóg«, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce” (1 Sm 16,7). 

Dziś staram się nie oceniać innych, nawet tych, których znam, bo przecież nie mam wglądu w ich serca i nie wiem, jakie się w nich kryją emocje, wspomnienia, marzenia czy cierpienia.

>>> Hubert Piechocki: Kościół powszechny – czyli jaki? [FELIETON]

Zobacz także