Bartolomé Esteban Murillo, fot. Museo del Prado

Babcia Jezusa. Święta Anna w sztuce sakralnej 

Była babcią Jezusa. Jej liturgiczne wspomnienie przypada 26 lipca. Informacji o niej, podobnie jak i o jej małżonku Joachimie, dostarczają nam apokryfy, w szczególności „Protoewangelia Jakuba” i „Ewangelia Pseudo-Mateusza”. Oboje byli rodzicami Maryi. 

Tradycja mówi, że święta Anna, której imię z języka hebrajskiego oznacza „łaskę”, pochodziła z rodziny kapłańskiej, osiadłej w Betlejem. Kult świętej Anny jako pierwsi wprowadzili w Kościele, w 1263 roku, franciszkanie. W sztuce świętą Annę często przedstawia się wraz z Joachimem w tak zwanej Złotej Bramie, w której pocałunek obojga jest momentem niepokalanego poczęcia Maryi. Przedstawia się ją także z księgą lub ze zwojem i z lilią, z Maryją jako dziewczynką. Lilia symbolizuje poczęcie, księga bądź zwój wskazują na życiową mądrość przekazywaną przez świętą Annę Córce, ale też mogą być symbolami ufności w słowo Boże, dlatego owa święta wyobrażana jest jako czytająca Maryi tę księgę lub zwój. 

>>> Anna i Joachim – święci dziadkowie Jezusa

św. Anna Samotrzecia, Autor nieznany, fot. Laurom/wikipedia

Istnieje jeszcze jeden typ przedstawień świętej Anny, prezentujący ją jako zatroszczoną o Maryję i Jezusa. To tak zwana święta Anna Samotrzecia. Temat ten pojawia się w sztuce europejskiej w drugiej połowie XIII wieku, a szczególnie popularny staje się wraz z narastaniem kultu świętej Anny, czyli na przełomie XVI i XVII stulecia. Jednym z najpiękniejszych przedstawień tego tematu jest arcydzieło Leonarda da Vinci. Ująwszy trzy postacie w niewidzialny trójkąt, artysta ten ukazał ja na tle skromnej roślinności i skalistego pasma gór. Święta Anna ma na kolanach dorosłą już Maryję, która wyciąga ręce ku małemu Jezusowi usiłującemu w ramach zabawy wsiąść na grzbiet baranka. W gronie artystów spoza z Polski, którzy zajęli się też tym tematem w swojej twórczości można wymienić jeszcze na przykład Masaccia. Wraz z drugim artystą Masolinem da Panicale namalował obraz pt. „Święta Anna Samotrzecia” około 1424–1425 roku na zlecenie sukiennika Nofriego d’Agnola Buonamiciego, który zamierzał umieścić dzieło w rodowej kaplicy poświęconej świętej Annie, której kult był rozpowszechniony we Florencji. Obraz ten ukazuje świętą Annę zasiadającą na tronie, a Maryję z Dzieciątkiem na ręku na podnóżku owego tronu. Za tronem aniołowie rozpościerają tkaninę, a dwaj kolejni, wyobrażeni po obu jego stronach trzymają kadzielnice. 

Na terenie Polski znane jest zaginione dzieło Wita Stwosza: rzeźba przedstawiająca świętą Annę Samotrzecią zwana Tarnowską. Natomiast uczeń lub naśladowca Stwosza wykonał analogiczną rzeźbę, zwaną Bernardyńską, która znajduje się w kaplicy św. Anny u krakowskich bernardynów. Jeszcze inne przykłady tego tematu w rodzimej sztuce to datowany na koniec XIV wieku obraz z kościoła karmelitów w Strzegomiu, późnogotycka rzeźba z kościoła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku, obraz z Krzeszowa i z sanktuarium na Górze Świętej Anny. Gdańskie dzieło przedstawia świętą Annę z Maryją trzymaną na lewej ręce i mającą na kolanach małego Jezusa. Obraz krzeszowski, pierwotnie znajdujący się w kaplicy Bractwa Świętej Anny w kościele pod wezwaniem świętej Katarzyny, powstał w drugiej połowie XVII stulecia. Obraz ukazuje zasiadające na tronach świętą Annę i Maryję, zwrócone ku sobie, a pomiędzy nimi stojące na kolanach Maryi Dziecię Jezus, ku któremu delikatnie pochyla się Jego babcia. Rzeźba z Góry Świętej Anny uchodzi natomiast za cudowną, koronowano ją uroczyście 14 września 1910 roku. 

Czytałeś? Wesprzyj nas!

Działamy także dzięki Waszej pomocy. Wesprzyj działalność ewangelizacyjną naszej redakcji!

Zobacz także
Wasze komentarze