Bądźmy głosem zwierząt. Może i nie mówią, ale czują [FELIETON] 

Dzieci i ryby głosu nie mają. Ile razy słyszałeś to stwierdzenie? Bo ja zbyt wiele. Dlatego też dziś już wiem, że to my możemy – a wręcz powinniśmy – być ich głosem.  

Wtorek, oglądam jeden z popularnych programów informacyjnych. Oczywiście też, jak zwykle, nie skupiam się na każdym newsie, bo jedne interesują mnie bardziej, inne mniej. Aż wreszcie pojawia się ten, który chwyta za serce i ten, przy którym odwracam wzrok od telewizora. Nie, nie dlatego, żeby jak najszybciej zapomnieć o tym, co zobaczyłam, ale dlatego, że tak bardzo mi przykro. I wstyd. Że przez nas, przez ludzi, cierpią zwierzęta.  

>>> Rozmawiajmy o transplantacji przy niedzielnym obiedzie [PODKAST]

Zaniedbany i okaleczony 

Głównym bohaterem tego newsa był pies. Pies, który powinien ważyć około 60 kilogramów, mieć długą sierść i dużo siły. Tymczasem ważył 40 kilogramów mniej, był wychudzony, bez sił, miał podcięte uszy i ogon. Dziś zwierzę znajduje się w schronisku, gdzie powoli dochodzi do siebie, jednak wciąż nie wiadomo, co z nim będzie. Mimo to głęboko wierzę, że spotka je tyle szczęścia, co Bekona, którego pokazano w tym samym materiale, a którego widok boli mnie jeszcze bardziej. Bo Bekon jest bernardynem. Teraz już w lepszej formie, ale nie tak dawno został porzucony w przydrożnym rowie, zaniedbany i okaleczony. Tak zupełnie inny od Pluta, który też był bernardynem i razem z moją rodziną spędził 12 lat. Pluto, kiedy stał na tylnych łapach, miał prawie 2 metry. Pamiętam, gdy opierał się o mojego tatę, który ma 1,90 m wzrostu i dosłownie patrzył na niego z góry. Pluto kochał zimę. Gdy padał śnieg, często nawet nie wchodził do budy, tylko dumny i zadowolony spacerował po podwórku. Pluto potrafił podawać łapę i naśladować ludzi – zdarzało się, że chodził za mną i za bratem, a kiedy my podskakiwaliśmy, to on też. Pluto był naprawdę szczęśliwym psem. Bo miał wszystko, co potrzeba i był uwielbiany przez rodzinę do której trafił. 

Do czasu 

Nie wątpię, że uwielbiane przez rodzinę były też te tysiące zwierząt, które co roku porzuca się w Polsce (w samej Warszawie to 2,5 tysiąca!) i o wiele więcej, które porzucane są na całym świecie. Tylko problem w tym, że uwielbiane były przez chwilę. Może do czasu, aż nie porwały właścicielowi pierwszego buta. Bo przecież miały być takie grzeczne i bezproblemowe. Może do chwili, w której właściciel zorientował się, że z małego, słodkiego pieska wyrosło nieco większe zwierzę, z którym kilka razy dziennie trzeba wychodzić na spacer, bawić się z nim i kupować mu jedzenie. Może do momentu, gdy się zestarzały, przestały widzieć i słyszeć, najchętniej by tylko spały, a jeszcze bolą je łapy i właściwie to już ledwo chodzą. A może po prostu do stycznia, kiedy minął poświąteczny szał na prezent, jakim był mały kotek, którym wszyscy zdążyli się już nacieszyć. 

>>> Krzyże przydrożne Brylińskiego – wyjątkowe dzieła sztuki ludowej [+GALERIA]

Na co dzień i od święta 

Te przykłady bolą. Bo tak często możemy je przecież spotkać w rzeczywistości. I chociaż mówimy wiele o krzywdzie, którą wyrządza się zwierzętom, a nawet powstały specjalne zapisy na ten temat w konstytucji, to właśnie kończą się wakacje, podczas których znowu niejeden pies, stojąc gdzieś na poboczu, patrzył za oddalającym się samochodem swojego właściciela, którego już nigdy nie zobaczy. A przed nami święta, na które prezentem w niejednym domu będzie zwierzę. Ale oprócz tych „okazji” jest też przecież zwykła codzienność, którą liczne psy spędzają na znoszeniu kolejnych ciosów od uderzeń właściciela, z pustą miską i zbyt krótkim łańcuchem.  

Są rzeczy i zjawiska, których nie rozumiem, a bardzo bym chciała, ale są też takie, których pojąć nie chce. Bo jak można krzywdzić zwierzę? Jak można patrzeć w te smutne i przekrwione oczy i zadawać mu kolejny cios? Jak można wyrzucić je z samochodu i po prostu zostawić na poboczu? I jak można porzucić je w lesie, przywiązać do drzewa, a na pysk założyć kaganiec? Jak można to wszystko robić i wciąż nazywać siebie człowiekiem?  

Co oswoiłeś? 

Chyba najbardziej znany cytat z „Małego księcia” brzmi: „Stajesz się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”. I można go odnieść również do przedstawionych przeze mnie sytuacji. Bo zwierzęta, a przede wszystkim te domowe, zdane są na ludzi. Ludzi, którzy powinni się nimi opiekować, a nie je krzywdzić i wykorzystywać swoją przewagę, która polega tylko lub aż na byciu człowiekiem. Człowiekiem, który powinien być głosem zwierząt, nie ich oprawcą. 

Zobacz także