Dzień Dziecka Utraconego

Światowy Dzień Dziecka Utraconego ogłoszony został w 1988 r. w Stanach Zjednoczonych. 15 października nie jest przy tym datą przypadkową – tyle bowiem trwa ciąża licząc umownie od 1 stycznia. Ten Dzień służy dla uczczenia pamięci dzieci nienarodzonych i zmarłych tuż po porodzie.

W tym dniu wiele parafii i stowarzyszeń zaprasza na modlitwę i spotkania wokół tego tematu. Celem jest pomoc rodzinom, które przeżyły utratę dziecka. „Smutek i łzy pozostały. Tak jak niewypełnialna niczym pustka po stracie. Pozostał żal, tęsknota i rozpacz. Nie ma w praktyce słów, których można użyć dla dodania otuchy. Czasami wystarczy być” – mówią inicjatorzy takich spotkań. To ważny czas dla rodziców dzieci nienarodzonych i tych, które umarły zbyt wcześnie.

>>> Co zrobić, gdy dziecko zmarło przed urodzeniem? Jak szpital zachowuje się w takiej sytuacji?

Już wczoraj znicze i świece pamięci o dzieciach nienarodzonych i tych, które umarły zbyt wcześnie zapłonęły w Juchnowieckim Sanktuarium. W ten sposób Archidiecezja Białostocka uczciła regionalne obchody Dnia Dziecka Utraconego. Śmierć nigdy nie przychodzi w porę, w ich przypadku przyszła zdecydowanie za wcześnie. Nie na wszystkie pytania rodzice dzieci utraconych potrafią znaleźć odpowiedź. Przyznają jednak, że to, co daje im siłę – to poczucie wspólnoty i wiara. – Po ludzku nie da się tego zrozumieć, nie da się tego przeżyć w ogóle w normalny sposób. Tylko właśnie ta duchowość, modlitwa, to zaufanie Panu Bogu – mówią Paulina i Mateusz Dobrosz, którzy stracili dziecko. Najważniejszym punktem obchodów Dnia Dziecka Utraconego była msza święta, po niej rodzice przeszli w różańcowej procesji. W dłoniach mieli zapalone świece i znicze – symbol pamięci. Złożyli je przed pomnikiem nazywanego papieżem rodzin, św. Jana Pawła II.

Zobacz także