Z Ewangelii na dziś: „Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: »Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!« Na ten widok rzekł do nich: »Idźcie, pokażcie się kapłanom!« A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: »Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?« Do niego zaś rzekł: »Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła«” (Łk 17, 12-19). 

To było zaskakujące, dla Żydów był to być może nawet skandal. Mistrz z Nazaretu uzdrawia dziesięciu chorych na trąd Żydów, w tym Samarytanina, o którym Łukasz pisze, być może z przekąsem, a może i z pogardą, że był „cudzoziemcem”. Samarytanie byli Żydami, ale pogardzanymi przez innych, gdyż pozwalali na swoim terenie budować świątynie ludziom innych religii. Godzili się na małżeństwa mieszane, zrezygnowali z obowiązku pielgrzymki do świątyni w Jerozolimie, a do tego w czasie niewoli babilońskiej to nimi były zasiedlone domy Izraelitów i Judejczyków w Jerozolimie i okolicach, przez co nie mieli dokąd uciekać, gdzie wracać. To było zaskakujące dla pobożnych Żydów, iż Mistrz z Nazaretu pokazał, że w kimś pogardzanym przez innych może być dobro (wdzięczność). Zaskakujące było także to, że Bóg nie interesuje się jedynie wybraną częścią ludzkości czy świata, ale wszystkimi. 

Marcin Wrzos OMI