Z Ewangelii na dziś: „Jezus, nauczając rzesze, mówił: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok». Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie»” (Mk 12,38-44). 

Uboga wdowa wrzuciła wszystko, co posiadała. Po zdemaskowaniu fałszywej pobożności uczonych w Piśmie i faryzeuszów (ówczesnej elity duchowej), którzy „objadają domy wdów” (w. 40), Jezus pokazuje uczniom przykład prawdziwej pobożności. Uboga wdowa jest przykładem, symbolem, często wspominanych w Starym Testamencie maluczkich (hbr. Anawim) – biednych i cierpiących, i wykluczonych, którzy w Bogu mają nadzieję i radość. Nie był to akt heroiczny wdowy tylko dlatego, że podzieliła się wszystkim, czy też dlatego, że narażała się na drwiny, na hejt ze strony tych, którzy przyglądali się i wyśmiewali jej postawę. Wartość jej gestu polegała też na tym, iż zaufała Bogu totalnie (stając się Anawim). Oddała się całkowicie w Jego ręce, bo przecież nie miała za co żyć, a wierzyła, że On zatroszczy się o nią kolejnego i kolejnego dnia (być może posyłając ludzi). 

Marcin Wrzos OMI