Z Ewangelii na dziś: „Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość. Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu – z powodu radości, że się człowiek na świat narodził. Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic nie będziecie Mnie pytać»” (J 16,20-23a). 

Trudno jest mi w 100% wyobrazić sobie ból towarzyszący rodzeniu dziecka, a z drugiej strony radość z jego narodzenia, która – mówiąc słowami ewangelisty – przerasta ten ból. Pół żartem, pół serio ponoć towarzyszy mężczyznom przy gorączce 36,8°C. Duchowo odnoszę ten obraz do naszego chrześcijaństwa. Trwa w nas ból rodzenia się do życia w Chrystusie, czyli: odchodzenia od grzechu i egocentryzmu; zmiany na życie bardziej dla innych niż dla siebie; wychodzenia z kompleksów, niewiary we własne siły i zdolności; przemiany z kogoś pasywnego, biernego na zaangażowanego… Gdy na poważnie podejdziemy do naszego chrześcijaństwa to ten „ból rodzenia” będzie jego zwyczajnym, ale wyzwalającym elementem. 

Marcin Wrzos OMI