Z Ewangelii na dziś: „Jezus powiedział do tłumów: «Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha»” (Mt 11,11-15). 

Autor Ewangelii w jedenastym rozdziale przekonuje, Kto jest naszym źródłem pokrzepienia, siłą do chrześcijańskiego życia, a jeszcze szerzej, to zastanawia się nad tym, co symbolizują, znaczą wszystkie cuda, uzdrowienia, pozostałe fakty, które uczynił Jezus – może to, że jest zapowiadanym mesjaszem? Jan Chrzciciel miał konkretną misję do wykonania w życiu, którą w pełni zrealizował, choć po ludzku nie zakończyła się dobrze (zginął ścięty przez Heroda) – przygotowywał drogę dla nadchodzącego Chrystusa. Bardzo podobnie jest z nami – to kolejna wskazówka adwentowa. Mamy powołanie, jako chrześcijanie, do bycia fantastycznymi: matką, ojcem, siostrą, bratem, uczniem, studentem, pracownikiem, księdzem, zakonnikiem, chrześcijaninem, sportowcem… Do bycia takimi „pro” w swoim powołaniu. Nie smutasami żyjącymi w „pokornym katoprzekonaniu” o swojej osobistej beznadziejności, ale ludźmi może nie o gwałtownym sercu, ale lepiej o sercu rozpalonym/gorącym Ewangelią – bo greckie biastai można przetłumaczyć i w ten sposób.