Z Ewangelii na dziś: „Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu, uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru. Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali” (J 6,16-21). 

Bóg jest naprawdę dobry. Im wcześniej zrozumiemy, że tak wielu rzeczy sami nie ogarniemy, że nasze nerwy, wojny i wojenki nie są potrzebne, tym lepiej. On jest naszym ratownikiem, a nie my sami – choć często tak nam się wydaje. Chrystus jest w stanie ukoić największe burze, wyprostować największe zakręty życiowe, smuty i depresje. Burza dzieje się w największej znanej wówczas depresji świata – bo tam jest położone jezioro Genezaret. Mistrz z Nazaretu idzie do ludzi w mieście Kafarnaum, które też w niej leży. Kiedy tak jest z nami, kiedy przeżywamy jakiekolwiek rzeczy, które nas przerastają, krzyknijmy jak Piotr w łodzi: „Panie, ratuj”. Albo zgodnie z podpowiedzią ks. Dolindo: „Panie Jezu, Ty się tym zajmij”. On nas nie zostawi. Nie jesteśmy przecież sami. Jest On. 

Marcin Wrzos OMI