Z Ewangelii na dziś: „Jezus powiedział do swoich uczniów: «W owe dni, po wielkim ucisku, ‘słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie’ zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i ‘zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba’. A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi. Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec»” (Mk 13,24-32). 

Pod koniec roku liturgicznego dostajemy  Ewangelie związane z końcem świata, choć pewnie lepiej powiedzieć teologicznie: związane z paruzją Chrystusa. Warto być gotowym na to spotkanie z Jezusem na końcu świata, ale i na te już teraz, gdy przychodzi do nas w sakramentach, Słowie, wspólnocie, drugim człowieku (szczególnie tym „pokiereszowanym” przez życie), przyrodzie… Obyśmy byli w gronie tych, których Chrystus określa „wybranymi”, ludźmi żyjącymi Nim i Ewangelią, miłującymi, gdy każe nam zdać relacje z chrześcijaństwa. On zapyta nas o miłość, nie tylko do tych, którzy są „nam po drodze”, ale i tych, którzy zupełnie nie są. Zapyta o konkretne owoce/czyny/relacje, nie o deklaracje, nawet te „najświętsze”. 

Marcin Wrzos OMI