Z Ewangelii na dziś: „Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: »Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?«. On im odpowiedział: »Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom«. I dodał: »To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu«” (Mk 2, 23-28). 

Będzie trochę historii. Do czasu narodzin Chrystusa Żydzi ustanowili 613 kolejnych przykazań. Były tak szczegółowe, że regulowały nawet to, z kim można rozmawiać, jak obmywać ręce, ile kroków można przejść w szabat, komu pożyczać pieniądze, i na jakich zasadach, a komu nie itd. Mieli dobre intencje. Chcieli tak uregulować swój sposób życia, aby on na pewno podobał się Bogu. W tym skoncentrowaniu na ustanowionych przez siebie przykazaniach niektórzy zapominali o tych najważniejszych, o tym co jest recepta na szczęście i spełnione życie: Bożych przykazaniach – miłości i tych zawartych w dekalogu. Mistrz z Nazaretu jasno pokazuje, że one są najważniejsze. Nie zapominajmy o nich.

Marcin Wrzos OMI