Z Ewangelii na dziś: „W synagodze w Kafarnaum Jezus powiedział: «Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem». A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?» Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca». Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?» Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A my uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Bożym»” (J 6, 55. 60-69). 

Odpowiedź Piotra wydaje się fundamentalna: „Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A my uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Bożym”. Można szukać pomocy w pieniądzu, władzy, szukać spełnienia w kolejnym sukcesie, seksie z kolejną osobą, pustych pochwałach od innych – mogą te rzeczy nas napędzać do życia. Możemy wstawać rano po to, aby mieć tego więcej i więcej. Taki cel życia. To nas nie nasyci, nie da spełnienia. Rozejrzyjmy się, znamy takie osoby mają wszystko lub prawie wszystko, ciągle im mało, a są już bez rodziny, prawdziwych przyjaciół, bez spełnienia, z nerwicami, sięgający po używki bo nie wytrzymują takiego życia czując się pustymi w środku. Szczęście, spełnienie daje doświadczenie bliskiej relacji z Bogiem. To ona nas nakierowuje na budowanie dojrzałych relacji z innymi, budowanie pięknej rodziny, grona przyjaciół, do dojrzałego polubienia, pokochania samego siebie i zobaczenia jaką mamy wartość, do budowania pokoju, jedności. Przychodźmy do Niego. Spróbujmy. Warto.

Marcin Wrzos OMI