Za kilka godzin wigilia. Kończymy Adwent. Wielki finał, ale i sporo nerwów w domu – na ostatniej prostej. Od 17 grudnia Ewangelie przygotowywały nas do Bożego Narodzenia, przypominając wydarzenia poprzedzające wcielenie Chrystusa w Betlejem. Dziś Zachariasz wypowiada słowa kantyku „Benedictus” (nazywanego tak od pierwszego jego słowa w wersji łacińskiej). Pierwsza część mówi o Bożym zbawieniu w osobie Mesjasza, a druga o synu Zachariasza – Janie – który będzie Jego poprzednikiem. To wielkie ryzyko – zaprosić Go, aby przyszedł do naszego życia. „Światło, z wysoka Wschodzące Słońce”. Rozumiesz? Czasem łatwiej żyć w półmroku, „po swojemu”, coś niby widzisz na zewnątrz, ale jednocześnie nie widać brudu, zła, we mnie, w Tobie, w naszym najbliższym otoczeniu. Czujemy się dzięki temu złudnie bezpiecznie. Nie da się tak jednak na dłuższą metę. Słońce daje światło i ciepło, a w konsekwencji życie. Zaryzykujmy. Żyjmy po Bożemu, ewangelicznie – w domach, na plebaniach, w klasztorach, w tramwaju, w żabce, w lidlu i w biedrze – tam, gdzie jesteśmy. Niech On rodzi się i przychodzi na świat, niech przychodzi w nas i przez nas.