Z Ewangelii na dziś: „W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami. Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?». Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać». I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu»” (Łk 6, 1-5). 

W judaizmie jest dodatkowych 613 przykazań (mictw). Zostały ustanowione z dobrych pobudek, by uregulować życie tak, aby ono podobało się Bogu. To nie przypadkowa liczba: 248 mictw to nakazy, a 365 zakazy. 248 to liczba kości, którą ma człowiek (według ówczesnej wiedzy medycznej), a 365 to liczba dni w roku – miały zatem przenikać życie całego człowieka. Jednym z tych przykazań był bezwzględny zakaz pracy w szabat, czyli też zbierania kłosów i wydłubywania nasion i jedzenia ich. Robią to głodni uczniowie. Jezus jednak pokazuje, odrzucając zarzuty faryzeuszów, że nad tymi przykazaniami są przykazania Boże – przykazanie miłości, dekalog – o których zapomnieli faryzeusze, skupiając się na tych dodatkowych. W tym wypadku miłość objawia się w nakarmieniu głodnych. Pamiętajmy o tym. Pierwsza jest miłość. 

Marcin Wrzos OMI