Z Ewangelii na dziś: „Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!». Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A owej córki Abrahama, którą Szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?». Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego” (Łk 13,10-17). 

To skomplikowane. Trzeba wejść w kulturę żydowską. Izraelici – do ustanowionych przez Boga przykazań: miłości, dekalogu – wymyślili jeszcze 613 dodatkowych (nakazów i zakazów). Regulowały/regulują dokładnie życie pobożnych żydów, aby mieli pewność, że ich życie podoba się Bogu. Mówiły m.in. o tym, co można jeść, a czego nie; z kim rozmawiać, a z kim nie; ile można w szabat przejść kroków; jaką pracę można wykonywać i kiedy, a jaką nie; komu można pożyczać pieniądze i na jakich zasadach, a komu nie… Z czasem przestrzeganie tych zasad stało się ważniejsze od przestrzegania przykazań danych od Boga: miłości, dekalogu. W szabat nie można było leczyć ludzi, gdyż była to praca zabroniona. Jezus w synagodze, na oczach całego miasta, uzdrowił kobietę. Ona, jak i każdy człowiek, była w centrum zainteresowania Mistrza z Nazaretu. To był dla wielu osób skandal. Wszyscy na pewno o tym mówili. Jezus pokazał w ten sposób, że ważniejsze od przykazań ustanowionych przez ludzi są przykazania, które ustanowił Bóg. 

Marcin Wrzos OMI