Z Ewangelii na dziś: „Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie». I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych” (Mk 9,2-10).

Przemienienie Pańskie. Wybrani uczniowie z grona 12 apostołów – Piotr, Jakub, Jan – są na górze Tabor. Dzieją się tam rzeczy ważne dla ich dojrzewania w wierze, w trakcie żydowskiego Święta Namiotów – Sukkot. Dokonuje się na ich oczach przemiana Jezusa. Właśnie – przemiana, do której i my jesteśmy zaproszeni w przeżywaniu chrześcijaństwa. Ważna jest tu też symbolika święta Sukkot. Wówczas pobożni żydzi, budują sukkę, czyli taki „bylejaki” namiot, przez który „widać świat”. Ten symbol przypomina im, że jak kiedyś naród wybrany, mieszkając w takich „bylejakich”, pocerowanych, ledwie stojących namiotach na pustyni, podczas ucieczki z Egiptu, zależał całkowicie od Boga, tak samo i dziś my zależymy od Niego. Ta Ewangelia, to święto, to forma zaproszenia do trwania w szkole Jezusa, do przemiany, do życia ze świadomością, że autentycznie zależymy od Boga.

Marcin Wrzos OMI