Z Ewangelii na dziś: „W szabat Jezus wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek, który miał uschłą prawą rękę. Uczeni zaś w Piśmie i faryzeusze śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go. On wszakże znał ich myśli i rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Podnieś się i stań na środku!». Podniósł się i stanął. Wtedy Jezus rzekł do nich: «Pytam was: Czy wolno w szabat czynić coś dobrego, czy coś złego, życie ocalić czy zniszczyć?». I spojrzawszy dokoła po wszystkich, rzekł do niego: «Wyciągnij rękę!». Uczynił to, i jego ręka stała się znów zdrowa. Oni zaś wpadli w szał i naradzali się między sobą, jak mają postąpić wobec Jezusa” (Łk 6,6-11).

To był niemały skandal ówczesnego czasu. Po pierwsze, Żydzi nie mogli rozmawiać z niektórymi chorymi. Byli w tej grupie ci, którzy zmagali się ze schorzeniem, które nazywano „uschłą ręką”, to znaczy z ręką bezwładną, bezużyteczną, taką, która nie może pracować na chleb. A Jezus z nimi rozmawia. Po drugie, ważna jest tu symbolika prawej ręki. Prawa ręka symbolizowała Izrael, którego – jako „chorego” – diagnozuje Chrystus, co też nie było przyjęte jakoś szczególnie życzliwie. Ciekawa jest w tym kontekście warstwa oryginalna tekstu. Jezus nie mówi, że uzdrowił rękę, ale że ją przywrócił gr. apokatestathē (jak przywrócone miało być Królestwo Izraela). Po trzecie Żydzi nie mogli wykonywać żadnych prac w szabes, także leczyć czy nawet przejść więcej niż wynosiła długość drogi szabasowej, czyli 445 m. Jezus łamie oba zakazy w szabes, i to na środku świątyni, aby wszyscy to widzieli…. Pokazuje kolejny raz, że ustanowione dodatkowe przykazania (613 mictw), w których mieszczą się te dotyczące pracy w szabes oraz z kim można rozmawiać, nie zniosły tych biblijnych – dekalogu i przykazań miłości. Pokazuje, że to one są najważniejsze. Pokazuje, że to człowiek jest w centrum zainteresowania Boga. Każdy. Także my.

Marcin Wrzos OMI